ความรักคือยาขมผสมเศร้า
ความรักเรามันกร่อยคอยเหยียบย่ำ
ความรักเริ่มมืดมนหนทางธรรม
ความรักนำแต่ทุกข์ไม่สุขใจ
แม้บางครั้งนั่งแบ่งสี่แห่งห้อง
แม้มัวหมองหม่นมากถึงยากไร้
แม้อดทนอดกลั้นครั้นฝืนไป
รั้งฤทัยไม่อยู่รู้เหตุการณ์
รอคอยวันระเบิดเกิดฟ้าผ่า
รอคอยท่าอย่างไรคงไม่ผ่าน
ถึงจุดเดือดเลือดเข้าตามาช้านาน
พลุพลุ่งพล่านพราวพริบริบหรี่จัง
เห็นจะจะฉะเธอไปตั้งหลายหน
ช้ำเกินทนแล้วใจใส่เเกียร์หลัง
เหยียบคันเร่งให้มิดปลิดชีวัง
เกียร์กระตุกตาตั้งเสียงดังโครม
วิริน
๒๖/๖/๕๘
