...คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน...
นั่งอ่านกลอนของเขายิ่งเหงาหนัก
บอกคนรักหนีหายนั่นคล้ายฉัน
และยังคอยเขากลับทุกคืนวัน
อัศจรรย์ทำไมให้คล้ายจัง
อ่านทุกวันฉันมองเขาหมองหม่น
เขียนเวียนวนเหมือนเก่าเล่าความหลัง
เขียนซ้ำซ้ำช้ำใจให้ประดัง
เนื้อความยังตรงข้ามหักห้ามใจ
เขาเขียนบอกหากกลับมิรับหวาน
มิพบพานรักเก่าแนบเนาใหม่
เมื่อยามรักหลอกลวงร้าวทรวงใน
สิ้นเยื้อใยเจ็บช้ำกระหน่ำตน
เหมือนไม่มีอีกหนรักคนเก่า
แต่รอเขาคืนกลับดูสับสน
ทั้งมองดูยิ่งเห็นความอดทน
แท้กมลยังรักประจักษ์รอ
นั่นคือกลอนของเขาที่เราอ่าน
มองอาการก็เป็นเช่นนั้นหนอ
ต่างกับฉันหากทำเจ็บช้ำพอ
จะมิขอรอเก่ามาเนาเคียง
เมื่อความร้กทุ่มเทแล้วเหอื่น
อย่าได้คืนกลับผินแม้ยินเสียง
เจ็บครั้งเดียวนั่นหนอก็พอเพียง
อย่ามาเมียงมองขาดสิ้นชาติเลย
พิณจันทร์
