ผู้หญิงคนนี้คือ..แม่
...
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งทึ่งไหมโลก
ความเศร้าโศกโบกมือคือเหตุผล
แบกภาระทั้งหมดในมือตน
ทุกอย่างล้วนเอ่อล้น..เหนื่อยท้นกาย
..
เดินมุ่งหน้าหาจุดบรรจงจับ
ปวดหัวปวดขมับเกือบดับสลาย
สองมือต้องไขว่คว้าขาตะกาย
สิ่งเลวร้ายมายมากเดินขบวน
...
อายุราวสามสิบแสนวิโยค
สามีตายจากโลก..อกปั่นป่วน
เห็นสายตาลูกน้อยนอนรัญจวน
ใจเริ่มรวนเริ่มร้าว..หนาวทรวงใน
..
ดั่งเรือน้อยลอยคว้างกลางน่านน้ำ
พยายามจ้ำพาย..มุ่งหมายใหม่
ตายดาบหน้าหนอเราเขาว่าไว้
ทิศทางใดกันนะเฝ้าคะเน
...
ชีวิตนี้มีแต่ทรงกับทรุด
สมอหลุดใบหล่นจนเรือเห
สายน้ำเชี่ยวเกรี้ยวกราดปาดเหงื่อเซ
ลูกลูกร้องโยเยอยู่บนเรือ
..
คำว่าแม่มีค่าเกินกว่าหนี
สองมือปรี่..ขยับจับหางเสือ
เพราะลูกคือชีวิตจิตเลือดเนื้อ
มิมีวันสิ้นเยื่อ..หรือขาดใย
...
กว่าจะมีวันนี้ล้มกี่ครั้ง
กว่าจะนั่งเขียนกลอนตอนใหม่ใหม่
กว่าจะมีความสุขลุกเท่าไร
ลุกกี่ครั้งเห็นไหม..ไม่เคยลืม
...