อดีต..ที่ไม่มีวันเลือนลบ
...
บ้านไม้เก่ากลางสวนอบอวลเหงา
เจ้าของนั่งหน้าเศร้า..สิ้นสุขสันต์
หน้าต่างบ้านโยกเยกเฉกเช่นกัน
ประตูดัน..หลายครั้งเสียงดังครืน
..
เปิดยากเย็นเข็ญใจ..ไร้ญาติมิตร
ไร้แม้สิทธิ์ควงแขน..แสนขมขื่น
คนจนจนคนนี้ไร้ที่ยืน
ไร้แผ่นพื้นพสุธา..ฟ้าลงทัณฑ์
..
ชาติก่อนเก่าเราคง..เคยสร้างบาป
เคยพูดจาหยาบหยาบเย้ยสวรรค์
เคยดูถูกถากถางวางสัมพันธ์
เคยทุบฝันคนอื่น..จนขื่นตรม
..
คนด้อยค่าคนนี้...เคยมีรัก
หัวใจภักดิ์สูญสิ้นสิ่งสุขสม
เพราะตัวเราต่ำดินกลิ่นอาจม
ถูกทอดทิ้งระทมทุกข์ฤทัย
..
สามสิบปีชีวิต..ติดบ่วงรัก
ครั้งหนึ่งเคยอกหัก..จักขานไข
เธอมีลูกมีหลานสำราญใจ
มีครอบครัวสดใสใต้ตึกงาม
..
คนละชั้นใช่ไหม..ใจรับรู้
จึงครองคู่มิได้ใครใครห้าม
เหมือนหมามองเครื่องบินดมกลิ่นตาม
ยิ่งพยายามเท่าไหร่ใจระบม
..
จะกี่ปีกี่เดือน..เตือนความช้ำ
เคยระกำอย่างไร..ไร้ทางข่ม
นาฬิกาเดินดิ่งวิ่งวงกลม
เราเดินซม..ตามซอกหลอกตัวเอง
..
กวีชาวบ้าน
...