...สิ้นภพกลบใจ...
สิ้นแสงดาวพราวพร่างท่ามกลางป่า
สกุณาเงียบงันหลับฝันหวาน
เดือนก็คล้อยลอยต่ำลงลำธาร
แต่ทหารยืนสู้ต้องอยู่เวร
สิ้นแสงเดือนเลือนลางน้ำค้างตก
น้ำในอกรินทางอาบกางเขน
ปักกลางดินรกชัฎมิจัดเจน
คล้ายโอนเอนวูบไหวล้มไปมา
สายลมพัดแผ่วเบาจูบเงาร่าง
คล้ายสิงสางประจักษ์ให้รักษา
ใบหน้านวลชุ่มฉ่ำด้วยน้ำตา
จวบเวลารุ่งแจ้งมิแห้งลง
กอบกลบดินสิ้นกันคืนวันนี้
ดาวเดือนลี้มืดดับลาลับส่ง
รักที่เคยหวานฉ่ำเจตจำนงค์
มิอยู่คงนิรันดร์ตราบวันเนา
ฝังซากรักหักสิ้นโกยดินกลบ
ร้อยวันครบเมื่อไรกลับไปเผา
ท่ามกลางป่าชายแดนแสนทึมเทา
อย่าให้เขาและเธอพบเจอมัน
ขอความรักปักแน่นเป็นแก่นหิน
มิเหลือสิ้นสายใยจากใจฉัน
ตราบสิ้นโลกมอดไหม้บรรลัยกัลย์
ชายคนนั้น..ขอจบสิ้นภพเอย
พิณจันทร์
๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๘
