บอกกับตัวเอง...มิอยากจำจด
แต่มิเคยงด...คิดถึงเสมอ
เช้าสายบ่ายค่ำ...ย้ำแต่ชื่อเธอ
บางครั้งเจิ่นเจ๋อ...เผลอทักผิดคน

วันแล้ววันเล่า...เนิ่นเนาผ่านคล้อย
มิเคยลดน้อย...ไปเลยสักหน
เฝ้าหลอกตัวเอง...ครื้นเครงปะปน
ยังไม่ได้ผล...ทนช้ำร่ำไป

♥.คน.ที่เธอไม่ต้องการ...ยังคงหน้าด้าน...รักเธอต่อไป...?


 

ถ้า ความรัก ทำร้ายเธอจนถึงที่สุด
ขอให้เธอลองหยุดรักเขาก่อนจะได้ไหม??
เผื่อบางทีเธออาจเหลือ ที่ว่างของหัวใจ
พอเปิดให้ใครบางคนที่พร้อมจะปลอบโยน

เพราะเมื่อ ความรัก ทักทายเธออีกครั้ง
เพื่อซ่อมแซมความหวังที่หักโค่น
เธออาจเห็นแสงของ-ดาวดวงนั้น-อันไกลโพ้น
และ ความรัก จะลุกโชน... สว่างไสวในใจเธอ-อีกครั้งครา

Shumbala

 

เธอเคยห่วงใย...ฉันหรือเปล่า..?
เคยถามข่าวคราว...ฉันบ้างไหม
นี่เหรอ.!.ที่เรียกว่า..."คนของใจ"
คนที่อยู่ไกล...ยังรู้ไว...กว่าคุณ

อย่าเลยอย่าหลอก...ให้ฉันเพ้อ
ฉันคงไม่เจอแล้ว...ความอบอุ่น
ความรักสลายกลายเฉย...คนเคยคุ้น
ฉันนั้นคล้ายเพียงฝุ่น...ขุ่นหมอง...เธอมิต้องจำ

หิ่งห้อย

 

ถึงแม้ความห่วงใย...
หาได้จรัสแสงเช่นดวงดาวยามคราวค่ำ
หากยังคงพริ้วไหวในสายลมที่เริงรำ
เฉกลำแสงของหิ่งห้อย ที่เธอไม่เคยหันมอง

ความห่วงใยนั้นไร้นาม...
ดำรงอยู่ท่ามกลางใจสุกใสแม้เศร้าหมอง
ดังบทเพลงที่หลากไหลในท่วงทำนอง
แต่ขับร้องโดยสำเนียง..ที่เงียบงัน

หากความห่วงใยนั้น..ทำให้เธอแปดเปื้อน..
โปรดลบเลือนมันไป ประดุจตื่นจากความฝัน
ปล่อยความห่วงใยให้เพ้อรำพัน
อย่างเดียวดายในใจฉัน..เท่านั้นพอ

Shumbala