ม่านบังตา

คนรักกันย่อมมีสิทธิ์อยากชิดใกล้
ด้วยหัวใจมุ่งมาดปรารถนา
ถึงอยู่ห่างต่างแดนสุดแผ่นฟ้า
ยังดิ้นรนอุตส่าห์มาพบกัน

ฉันรักเธอย่อมมีจิตจะชิดใกล้
รักวูบวาบเหวี่ยงไหวอยู่หวั่นหวั่น
เวลารักกว่าผันแปรแต่ละวัน
วินาทีก็ช้าครันไม่ทันใจ

คืนที่ดาววาวแวมแต้มแต่งฟ้า
ดวงจันทราที่แอบซ่อนย้อนมาใหม่
คืนที่จันทร์ส่องสกาวดาวหายไป
แต่รู้ได้ว่าทุกที่ยังมีดาว

เช่นรักฉันดื่มด่ำสม่ำเสมอ
แม้ไม่เจอรักอาทรทั้งร้อนหนาว
สารพัดคงมั่นฝันยืนยาว
แต่มีมุมปวดร้าวเท่าเท่ากัน

รักของเธอมีความเห็นเป็นแบบไหน
ยามอยู่ใกล้รักแท้เริ่มแปรผัน
ยิ่งเห็นหน้ายิ่งมองข้ามความสำคัญ
เหมือนว่าฉันเลวทรามไร้ความดี

ม่านบังตาพร่าเลือนเหมือนไร้หวัง
แต่ฉันยังส่งใจไปทุกที่
เว้นช่องว่างสักนิด..สิทธิ์พอมี
อยู่ไกลกันอย่างนี้..แหละดีแล้ว

ครูเท่ง
๒๙ ธ.ค. ๕๘

หวังพี่ยาปรานีเพียงน้องบ้าง
ความไกลห่างสร้างจิตมิผ่องแผ้ว
เคยชี้นกชมไม้หลากหลายแนว
แค่น้องแก้วดื้อดึงเอาแต่ใจ

พี่เว้นช่องความหม่นหมองเข้าครองทับ
มิสดับเจรจาข้อแก้ไข
หมดเอ็นดูน้องนางแล้วอย่างไร
ทิ้งเอาไว้เดียวดายที่ปลายทาง

เปิดประตูหัวใจไตร่ตรองเถิด
มิละเมิดความคิดจิตเมินหมาง
น้องสำนึกจึงขอโทษหวังโกรธจาง
อย่าลาร้างความรักหักใจเลย

สิริวตี
๓๐ ธันวาคม ๒๕๕๘