รักริษยา

คืนวันผันผ่านยังร้าวไหว
รักกลับกลายดั่งไฟบรรลัยเผา
กอบเก็บวันทรงจำไว้ได้แต่เงา
พิศดูเศร้าโศกศัลย์ทุกวันคอย

เหม่อมองฟ้าคราจันทร์ไร้ฉายส่อง
นกเคยร้องกลับเงียบงำทำเหงาหงอย
มองมืดมัวตัวตื่นยินแต่จินต์ลอย
ร่วมรักร้อยเรือนพักแล้วทักลา

อยากจะบ่มความรักให้หอมหวาน
เก็บแนบนานชื่นใจในนิศา
แต่รักคลายกลายลับมิกลับมา
แม้ครวญหาแค่ใจใช่จะเปรย

ยังคงคอยนับวันจำนรรจ์พบ
ดังเคยสบพิทักษ์อยู่มิดูเฉย
ริษยาเวลามาเทียบเกย
พาเธอเลยแลลับมิกลับมา

หากว่าบุญเคยทำกรรมเคยสร้าง
ขอมิร้างแลลับกลับมาหา
อย่าปล่อยทิ้งให้เดียวดายวายอุรา
ปรารถนาเพียงลิ้นชักพักหัวใจ

ขอผลบุญเคยทำกรรมเคยก่อ
ร่วมปะติดปะต่อส่อไสว
ช่วยนำรักที่เหินดำเนินไกล
กลับมาสร้างชีวิตใหม่ในเร็ววัน

สิริวตี

๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙

ริษยาเวลาที่เปลี่ยนหมุน
มิการุญความรักให้สุดฝัน
ริษยาจันทราลาตะวัน
ยังมีดาวกระชั้นอยู่เรียงราย

เก็บทรงจำคำไว้ได้หงอยเหงา
มิมีเราก็มิลึกถึงความหมาย
สายฝนซ่ากระหน่ำล้อต่อเม็ดทราย
หัวใจคล้ายทิ่มแทงแรงฝนลง

รักนั้นมีความเหว่ว้าเป็นฐานถิ่น
เมื่อไรจินต์อารมณ์สมประสงค์
น้ำตาหล่นเป็นสายคลายทรนง
เมื่อใดคงจะพบสบอีกครา

สิริวตี

ฟ้าวันนี้สดใสไสวสว่าง
แต่อ้างว้างห้วงลึกนึกห่วงหา
คนอยู่ไกลเมื่อใดเล่าจะกลับมา
นับเวลารอคอยเริ่มน้อยใจ

เฝ้านับดาวคืนร้างจันทร์ฉายส่อง
ทำเพลงร้องสำทับดับหวั่นไหว
ความห่วงหาอาวรณ์ร่อนส่งไป
ถึงเธอไหมสักวันพลันตอบที

อย่าปล่อยให้ฉันโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา
เคยหยอกเหย้าอย่างไรอย่าไกลหนี
ฝากฤทัยให้รักพิทักษ์ที
อย่าหลีกลี้ห่างไกลไปไหนเลย

สิริวตี
 

มีอากาศเย็นเย็นมารายล้อม
ใจยังยอมนิ่งอยู่ดูเฉยเฉย
เย็นแค่กายร้ายมิเท่าความเหงาเปรย
แล้วลามเลยเย็นล่วงถึงทรวงใน

ริษยาอากาศมาพาดพัด
ที่แช่มชื่นหมื่นมัดรัดทรวงไหว
สดชื่นแผ่วลมโชยโปรยพลิ้วไป
แนบหทัยคนฝันทุกวันมี

อยากจะมีรูปร่างอย่างอากาศ
คงมิพลาดจะโชยพัดสลัดหนี
จะแนบหอบลมรักประจักษ์ฤดี
มัดทั้งทรวงหน่วงทวีนิจนิรันดร์

สิริวตี

ริษยาบทกวีที่ตนรัก
มาทายทักสลักห้วงในช่วงฝัน
ริษยาอักษราพาจำนรรจ์
ที่ยังกอบมอบวันอันสวยงาม

หากฉันเป็นดังอักษรสุนทรร้อย
คงแช่มช้อยชี้ใช่มิไถ่ถาม
ฉันเป็นแค่ผงธุลีที่พยายาม
ทำแค่ตามปลิวไปในสายลม

มีอะไรไหนบ้างบนทางรัก
ที่ให้พักลืมวันอันสับสน
มีบ้างไหมใครกอดปลอดร้อนรน
มีแค่หล่นหยดน้ำตามารดใจ

สิริวตี

ริษยานาทีที่เปลี่ยวเหงา
กุมความเศร้าครองจินต์มิผินไหน
อยากหลีกหนีสับสนกมลไกล
เหลือเอาไว้คราบน้ำตามาหยอกเอิน

จะมีไหมสักคนเข้าใจฉัน
มิผินหันคืนไหวให้ห่างเหิน
คงมีดาวเคียงร้อยถ้อยดำเนิน
ที่เผชิญเป็นเพื่อนเยี่ยมเรือนตน

ค่ำคืนหนาวคืนนี้คงร้าวลึก
กอบรู้สึกคืนค่ำนำสับสน
ขอดาวอยู่เคียงในใจร้อนรน
กล่อมกมลปลอบขวัญพลันนิทรา

สิริวตี

ห้วงคำนึงโอบล้อมแทนความรัก
เริ่มตระหนักที่ทาบทอคือเสาะหา
เธอนั้นเปรียบแสงสว่างทางอุรา
ที่มิอาจเอื้อมคว้ามาใกล้ตัว

ริษยาลำนำแห่งความคิด
เพราะสามารถนิรมิตในห้วงหัว
ลำนำรักของฉันคือหวั่นกลัว
มิอาจเที่ยวท่องทั่วทั้งห้วงใจ

มอบน้ำตาแทนค่าความคิดถึง
เธอตราตรึงคืนวันฉันบ้างไหม
หรือแค่ลมพัดมาแล้วผ่านไป
ที่โอบใกล้ยามเหว่ว้าครานั้นเอง

สิริวตี
 

ริษยาความมืดของวันนี้
ริษยาราตรีมาข่มเหง
ริษยาอากาศพาดวังเวง
ริษยาบรรเลงเพลงลอยมา

ตื่นภวังค์ขึ้นทั้งเที่ยงคืนนิด
จึงหลบชิดเขียนกลอนผ่อนรักษา
หวังสบายได้ระรื่นชื่นอุรา
ค่อยนิทราต่อกันถึงเช้าเลย

สิริวตี

ริษยาการเดินทางแห่งหัวใจ
ที่สร้างพันผูกไว้ไม่รู้เฉย
แม้เธอนั้นลืมแล้วแคล้วคนเคย
ฉันยังเอ่ยเอื้อนร่ำทำสวนทาง

ริษยาเวลาที่เดินได้
ช่างเดินไปไกลลี้ที่รู้ห่าง
ตัวฉันยังฝืนสู้มิรู้วาง
จึงต้องร่างพจน์หวนครวญถึงเธอ

สิริวตี

อันลมร้อนล้วงใจให้คิดถึง
ใครคนหนึ่งอีกฟ้ามาเสมอ
จะมีไหมสักวันพลันพบเจอ
ยังละเมอเพียงฝันผูกพันใจ

ริษยาเวลามากั้นขวาง
ทำรักห่างเหินกันกว่าวันไหน
อยากจะรู้มานเธอเพ้อถึงใคร
เป็นฉันไหมสักวันพลันบอกที

สิริวตี