...เถ้าใจ...
มองเถ้าถ่านป่านทรวงเผาล่วงหล่น
คิดถึงคนร่วมฝันเคยหวั่นไหว
สัญญารักก่อทางร่วมสร้างใจ
แล้วทำไมให้ลืมมิปลื้มแล
ความอ้างว้างเกาะกุมมารุมเร้า
ความหงอยเหงาเข้าสาดล้างบาดแผล
เจ็บปางตายทะลวงสุดดวงแด
ความพ่ายแพ้ครองใจเธอให้คืน
ความหนาวเหน็บมิเคยจะเผยร่าง
ก็มิต่างคนพ่าย..ใจกายฝืน
ประครองตนเซซัด เพื่อหยัดยืน
แม้นใครอื่นมองเห็นเป็นสุขดี
จะยินยอมแค่ไหนก็ไม่รู้
ก็เห็นอยู่ตำตามิกล้าหนี
จากวันเดือนเลื่อนหายกลายเป็นปี
หวังแค่มีเรี่ยวแรงเข้มแข็งเดิน
คงแล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิต
ม่านฟ้าปิดลบใจมิให้เขิน
ทั้งที่เห็นบาดตาคงกล้าเมิน
แม้บังเอิญผ่านตาคงกล้ามอง
สุขเถอะนะคนดี..เคยที่รัก
วันนี้คงประจักษ์ในทั้งผอง
เมื่อเธอเปลี่ยนแปรใจมิใฝ่ปอง
น้ำตานองขาดกันลบสัญญา
พิณจันทร์
๒ กรกฎาคม ๒๕๕๙
