มิเคืองขุ่นวุ่นวายเจอร้ายหลอก
เปี่ยมในนอกนิยมอารมณ์ขัน
คุยสนุกปลุกใจได้ทั้งวัน
กีฬามันร้องเพลงตะเบ็งเชียร์
เรื่องส่วนตัวทั่วไปไร้ทะเลาะ
พูดหวานเพราะอมสากกันปากเสีย
แพ้ชนะสะใจได้แต่เพลีย
แม้คุณเมียดุด่าคิดว่าพร
ครั้นครุ่นเขียนเวียนวนค้นอดีต
พบขอบขีดจำกัดห้ามขัดกร่อน
ใคร่เขียนแปลงแมลงน้อยคอยซอกซอน
ชมเกสรละอองเกรงต้องยา
แวะย่องยุ่งมุ้งเตียงเพียงเฉียดเฉียด
ผู้คนเกลียดฟาดฟันมากตัณหา
ชุลีกรวอนพร่ำพระธรรมา
ด้อยปัญญารู้เล็กแค่เด็กวัด
ยากที่สุดหงุดหงิดคิดคำเศร้า
เจือเงียบเหงาเปล่าเดียวเปลี่ยวสัมผัส
สร้างรู้สึกนึกเหน็บเจ็บชะมัด
กำมือซัดกัดฟันกลั่นเป็นกลอน
กลอนเศร้า แต่งยากที่สุดครับ
รพีกาญจน์
