ขอไว้อาลัยกับสันติ ดวงสว่างครับ
.
.*..รักนี้มีกรรม..*.
.
หอมประทินกลิ่นเนื้อเมื่อวันโน้น
หอมที่โคนต้นจันทน์กับขวัญพี่
หอมละมุนกรุ่นกลิ่นกายคนดี
หอมตลอดราตรีอันไร้ดาว
.
จำต้องไกลจากกลิ่นยุพินแล้ว
รักที่เคยผ่องแผ้วต้องร้อนผ่าว
กำแพงแห่งเหมาะสมผสมกาว
ติดเหนี่ยวน้าวเกินโน้มเจ้าโลมดิน
.
เหลียวหลังแลโลกที่โหดร้าย
ตลอดสายซ่อนซุกด้วยทุกข์สิ้น
ความรักเคยสมหวังต้องพังภินท์
น้ำจากจินต์จำหลั่งท่วมถั่งท้น
.
ใจชาด้านปานดั่งถูกฝังเข็ม
มันคาวขมขื่นเค็มจนเข้มข้น
มันถมทับคับแค้นแน่นกมล
มันเจ็บจุกเสียจนสุดทนทาน
.
ภาพอดีตกรีดย้ำจนซ้ำซาก
ดั่งกระชากฉีกเนื้อเอาเกลือหว่าน
ไฟแผดเผาเร่าร้อนจนแหลกลาญ
ต้องทดท้อทรมานแทบมลาย
.
ความรู้สึกเพียงเศษเทวษสร้าง
ความเวิ้งว้างเหว่ว้าเกินตราหมาย
ความเป็นจริงยิงกว่าฟ้าทลาย
ความเจ็บปวดปางตายทั้งยังเป็น
.
มันคือความหม่นไหม้ที่เขามอบ
ไม่ต้องคอยคำตอบว่าทุกข์เข็ญ
ยศถาเขากรีดเชือดอย่างเลือดเย็น
เลือดตาแทบกระเด็นตอนรักลา
.
สูญสิ้นแล้วจากรักจำหักห้าม
ล่วงคืนยามสู่สายที่ชายป่า
แว่วกระซิบทุกคำที่พร่ำมา
กับหยดน้ำบนบ่าอย่างอาลัย
.
กับสัญญาสาบานที่อ้างว้าง
กายที่ร้างแรมกันต่างมั่นให้
ตราบแสงแห่งอาทิตย์มิปิดไป
ตามิกลบด้วยไฟยังใฝ่ปอง
.
แม้นภูดอยขวางกั้นสะบั้นขาด
ให้ภพชาติร่วมช้ำกระหน่ำสอง
ขีดเส้นทางกางกั้นที่ฝันครอง
ก็มิพร่องหรือพรากไปจากกัน
.
ชาติ ชรา มรณะ แม้จะฉุด
ให้สังขารเสื่อมทรุดจนกุดสั้น
แต่จิตปองสองรักคือนิรันดร์
ภพสะบั้นแค่ชีวิตแต่จิต,คง
.
ยังรอคอยใช้สิทธิ์ก่อนจิตดับ
น้อมใจรับรอบาปที่สาปส่ง
รอถึงชั่วชีวิตที่ปลิดปลง
ไม่เจาะจงตั้งตาเวลารอ
.
จากชาตินี้ชาติหน้ากี่ชาติภพ
อสงไขยกี่คำรบก็จะขอ
ให้เจอบุญหนุนสั่งจนนั่งวอ
สิ้นสุดพอกันทีรักมีกรรม
.
.*..พันคม..*.