ลืมอดีต-อนาคตหมดทุกอย่าง
ความสว่างแจ่มชัดช่างผ่องแผ้ว
ทาบทางธรรมบทจรดเป็นแนว
เกิดช่อแก้วทรวงในให้อ่อนโยน

เสียงเพลงขลุ่ยพลิ้วพรมข่มความหลับ
ทิ้งทุกข์กับเศร้าใส่ในกระโถน
จึงเห็นพร่างพรรณรายแม้ไกลโพ้น
ร่วมถ่ายโอนสิ่งอันใดไม่จีรัง

สายลมมากระเพื่อมความเคลื่อนไหว
และสายใจทั้งมวลล้วนความหวัง
ต่างสายรักมิเคยทรุดหรือหยุดยั้ง
จึ่งเวียนวังแหวกว่ายบนสายเรา

หากจะวางทุกสิ่งทิ้งตรงนี้
คงจะมีมากน้อยความหงอยเหงา
ความรักเคยใสบางตามเป็นเงา
จึงวางคำว่าเราแค่รับรู้

สิริวตี