...แค่ตัวตลก...
บนเวทีแห่งนั้นมีฉันอยู่
ช่วงฤดูสุขสันต์ทุกวันเห็น
แม้นมิใช่นางเอกปั้นเสกเป็น
ผู้กำกับเคี่ยวเข็นยากเย็นเกิน
หากแต่การแสดงสีแสงส่อง
ผู้ชมมองอย่างไรฉันไม่เขิน
บทแสดงทุกหนหลายคนเมิน
แต่บังเอิญโชคให้ฉันได้มา
ฉันตั้งใจแสดงทุกแห่งนั่น
ผู้คนหันทั่วแดนมิแน่นหนา
บทของฉันนั้นแค่..คั่นเวลา
นอกสายตาทั้งสิ้นก็ยินดี
คำชื่นชมเพียงนิดแล้วปิดฉาก
ยินจากปากผู้กำกับประทับศรี
หากแต่มันราคาล้ำค่ามี
หนึ่งวลีนั้นดั่งกำลังใจ
หากแต่เมื่อแสดงสีแสงจบ
หลายสิ่งพบผูกพันจิตหวั่นไหว
จนรู้สึกลึกซึ้งถึงทรวงใน
แต่ทำไมไร้ค่าสายตาเธอ
แท้เขามองฉันเป็นเช่นตลก
อยู่ก็รกเวทีนี้เสมอ
บทของฉันเขามองมิต้องเจอ
ตลกเพ้อเจ็บช้ำใจจำยอม
พิณจันทร์
๑๙ มกราคม ๒๕๖๐
