ข้าคิดถึงแกนะ อีแก่..
.......
ท้องทุ่งนาป่าเขาลำเนาสวน
ยังอบอวลกลิ่นเก่าเหงาเสมอ
เอ็งเอ็ดข้าไอ้เฒ่าเช้าละเบลอ
กลางคืนเซ่อเข้าส้วมร่วมชั่วโมง
..
 ลงมาปลุกมาลากข้าขึ้นบ้าน
อยู่เป็นนานสองนานนอนพิงโอ่ง
ดึงขาวม้าที่นุ่งนั่งคลุมโปง
แถมโก้งโค้งกอดขันคงฝันดี
...
ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเหงายิ่งนัก
คนต้มผัก..ตักแกงก็ตายหนี
ส่วนที่นอนเหม็บสาบนี่สองปี
เพิ่งจะซักก็วันนี้..เก่งไหมแก
..
ข้าตื่นเช้าทุกวัน..ไก่ขันปลุก
ก่อนแกเรียก..ข้าลุกไปเหวี่ยงแห
ข้าไม่ตื่นยืนด่า..จนข้าแพ้
ชอบวอแว..วุ่นวายด้วยสายตา
..
ม้วนใบจากจับยก..กระดกสูด
แกเคยพูด..ดูดทำไมไม่เข้าท่า
ดึงแขนห้ามปรามบ่นจนระอา
ตลอดมาจำแม่นแสนชื่นใจ
..
นั่งที่นี่ทุกครั้ง..ช่างคิดถึง
เดินมาดึงหึงข้าน่าหมั่นไส้
รีบรีบกลับขยับเลยเฮ้ยว่องไว
มัวไถลใกล้ค่ำพร่ำระแวง
..
อยู่สวรรค์ชั้นไหนไม่มาบอก
เซ่นข้าวตอกดอกไม้ไว้ทุกแห่ง
หรือมัวขัดกระทะทองสีแดง
ข้าพูดแรงไปเปล่าช่วยเล่าฟัง
..
กวีชาวบ้าน