เราเขียนกลอนเพื่อ....

เมื่อเรารักอักษรบวรศิลป์
วรรณกวินจริงแท้จงแผ่เผย
มธุรสพจน์งามยามเปรอเปรย
น่าชื่นเชยในคำที่ร่ำริน

อักขระประดิษฐ์คิดรังสรรค์
จรรโลงบรรณดั่งใจใฝ่ถวิล
หมั่นเยือนย้ำค้ำชูอยู่อาจิณ
จะระบิลเลื่องลือระบือนาม

มาพักผ่อนหย่อนจิตลิขิตร้อย
ถักทอถ้อยบรรจงลงสนาม
ผู้อ่านพบสบจินต์กวินงาม
บังเกิดความนิยมกลิ่นฉมอวล

ทางกลับกันสรรแผ่แต่ฉาวร้อน
ตั้งแง่งอน สาดสีตีไข่สวน
จะสุขได้ไฉนเมื่อใจรวน
ก่อฉนวนประจำมิงามตา

คิดถ้วนถี่สีขาวที่พราวพร่าง
อ่านอยู่ข้างนอกนั้นฤาหรรษา
ถามตนบ้างสักนิดอวิชชา
หรือปัญญา-ชนแน่ที่แพร่ไป

โปรดผินหน้ามามองประคองข้าง
ปูเส้นทางเสริมส่งคงไสว
ความคิดสรรกลั่นออกบ่งบอกใจ
เธอ...เขียนกลอนเพื่ออะไรควรไตร่ตรอง

ดารกะ

 

 
เดินผ่านมาครานั้นวันเหนื่อยหน่าย
หวังพักกายใจตรงดงอักษร
เหงาวังเวงเคว้งคว้างบนทางจร
อ่านบทกลอนกลืนกล้ำน้ำตานอง

เก้าธันวาฯหนึ่งหนึ่งจึงสมัคร
ด้วยใจรักเรียนอ่าน เนตผ่านคล่อง
อยู่หน้าจอประจำตามครรลอง
เช้านั่งจ้องจวบค่ำเลิกทำงาน

เขียนสัพเพเหระเปะปะบ่อย
ใจเลื่อนลอยสับสนไร้คนอ่าน
มิฟู่ฟ่าหราหรูดุจปูคลาน
ทั้งหย่อนยานฉันทลักษณ์อักษรา

ฉันเขียนกลอนผ่อนทุกข์สนุกสนาน
รินร่ายกานท์โต้ตอบชอบหรรษา
กระโดกกระเดกมีบ้างในบางครา
บ้างเขียนทั้งน้ำตาวันปราชัย

พบมิตรงามน้ำจิตคิดต่อฐาน
คงสงสารลูกปูเดินถูไถ
จากวันนั้นฉันมีวันนี้ไง
เพราะน้ำใจการุณย์คอยหนุนนำ

คอยชี้แนะแกะเกลาเข้าสะกิด
เริงลิขิตผันผกตลกขำ
แต่คืบคลานยันโตจวบโชว์คำ
ขอตอบย้ำ ทำทั้งหมดทดแทนคุณ

ดิน

 

เช้าเขียนกลอนจนสายบ่ายหน้ายุ่ง
ง่วนนังนุง เย็นโล่งโปร่งสมอง
ครั้นดึกดื่นครื้นเครงเลบงลบอง
สุขสมปองรำบายรายรุ่มเร้า

พักผ่อนคลายเครียดคิดจิตบำบัด
มุ่งขจัดหมักหมมจ่อมจมเศร้า
ขยะใจทิ้งขว้างให้บางเบา
โรคเปลี่ยวเหงาเลือนรางค่อยจางรอย

บางครั้งเหมือนฟุ้งซ่านอาการหนัก
นกปีกหักซมซานซบคานกร่อย
บางวันเพ้อฝนฟ้านั่งตาปรอย
แต่ที่บ่อยฝากลมห่มพะนอ

หากถามเขียนกลอนไปทำไมหนา
เห็นเขาว่า คารมคมเป็นต่อ
เรื่องอื่นมิกริ่งเกรงร้องเพลงรอ
คมรูปหล่อก็ยังพ่ายคมคายคำ

Soul Searcher
Inspired to write 5/12/2017

 

อยากเขียนกลอนเป็นบ้างอย่างปู่ย่า
เห็นลุงป้าเปรอป้อนย้อนกันขำ
นึกสนุกลุกมาหาเรื่องทำ
ดีกว่าคลำพุงนอนตอนว่างเรียน

แรกไม่ปงไม่เป็นเน้นออดอ้อน
หาคนสอนคอยเฝ้าเข้าขีดเขียน
สัมผัสยากยุ่งมากสู้พากเพียร
ไม่ถึงเซียนแต่ซ่าส์ กล้าวางกลอน

ใครจะคมกว่ากันฟันเลือดหยด
จะวางพจน์วาบไหวให้กระฉ่อน
จะเขียนกานท์หวานเสริฟเลิฟทุกตอน
จะออดอ้อนคารม คมแข่งลุง

กล้าครับผม

 

แต่ไม่มีฉาวๆๆให้อ้อนเบยอ่า
เห็นก็แต่รุ่น ป้า ย่า ยาย..บรื๊ออออออ

หรือท่านอาจารย์ปู่ระนาดเอก ไม่รับสาวๆเข้าเว็บนี้

 รูปตอนอยู่อนุบาล ก็คงประมาณ5ขวบมั้งขอรับ...ตอนนี้กล้าหล่อแล้วนะครับท่านลุง

 แง้ๆๆท่านลุงเล่นโคลง

เดี๋ยวกล้ากางตำราก่อง




แปลว่าไรแว้..โคลงเรา...

กราบสวัสดีขอรับท่านลุงศิลา

กล้าหายไปนานต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ
 


*หล้า....แปลว่าฉาวๆๆครับผม แหะๆๆ

ขอขอบพระคุณ  คุณลุงโซล และ คุณลุงศิลา ที่ยังเหมือนเดิมกับกล้ามาตลอดครับผม

ตัวคนเดียวเปลี่ยวเปล่าเดินก้าวข้าม
ฝ่าขวากหนามรายทางดักขวางหน้า
ทั้งทิ่มแทงแยงตำช้ำกายา
ข่วนแขนขาด่างพร้อยฝากรอยเรียว

ระหกระเหินเดินดุ่มเพียงสุ่มเสี่ยง
ลำพังเพียง ร้างไร้ใครแลเหลียว
ขุนโขดเขินเนินดงหลงลดเลี้ยว
สุขเศษเสี้ยวเพียงนิดที่จิตตน

ชมดาวเดือนเกลื่อนฟ้านภากาศ
ภาณุมาศ สกุณาหมอกฟ้าฝน
สายธาราละหานไพรน้ำใสวน
คร่ำเคร่งค้นจดจารร้อยกานท์กรอง

เพียงสิ่งนี้ที่ได้พอคลายเหงา
ผ่อนบรรเทาจิตใจให้ใสผ่อง
เพื่อสู้ต่อก่อใหม่ในครรลอง
ใช่เกี่ยวข้องชนชั้นฐานันดร

ยามดวงดับคับอกตกเหวห้วง
กรุ่นในทรวงระอุเจียนผุกร่อน
หันเหลียวซ้ายย้ายขวาพารานรอน
ไม้สักท่อนข้างกายยังไม่มี

กว่าพ้นผ่านมานล้าแสนสาหัส
ชุ่มโชกชัดกรีดเชือดเลือดสาดสี
กว่าก้าวพ้นผ่านได้ถึงปลายปี
ฉันคงซี้ก่อนแน่แผลเต็มกาย

ละอองดิน


 

♥"กัลยณมิตร"♥

สื่อความหมายลายลักษณ์อักษรศิลป์
งามระบิลแบบบทกำหนดส่ง
จะแต่งแต้มแย้มพรายบรรยายตรง
ผู้กวีชี้บ่งบรรจงคำ

ต่างจากจินตนาการงานยกเมฆ
ย่อมโยกเยกเยยวนชวนขันขำ
แต่ยังมั่นฉันทลักษณ์คงหลักจำ
ทุกวรรคเพียรเวียนย้ำในสำนวน

อักษรนี้ชี้บ่งตราตรงจิต
ใครลิขิตคงคือสื่อกระสวน
หนึ่งนิ้วออกบอกใครให้ทบทวน
สี่นิ้วล้วนบอกตน...คนเช่นไร

ตัวอักษรสื่อความงามกระเดื่อง
อาจตรงเรื่องราวบ้างพลางเฉไฉ
แหล่งนานาสารพันนอกครรไล
มิอาจใช่เฉกจริงทุกสิ่งมอง

ฉะนั้นควรใคร่คิดพินิจก่อน
งานขจรขจายร่ายทั้งผอง
ครั้นสื่อสารผ่านคำใช่ลำพอง
ไม่หมายถองถากถางให้หมางจินต์

เจตนาพาเพลินเหินลมห้วง
สื่อแทรกทรวงสรรค์สร้างในทางศิลป์
อย่าถือสาว่าบ่นคนคุ้นชิน
อยู่ร่วมถิ่นอภัยกัน "กัลยณมิตร"

ละอองดิน

 

เสมือนขว้างดอกไม้ใส่ถังขยะ
หมดหอมแล้วก็ผละกลางดวงจิต
แล้วจะเอาอะไรในชีวิต
แรกเจอกันนั้นคิดฤาควรคบ

ความจริงคือผิดหวังดั่งนี้แหละ
เศร้าระทมข้องแวะเมื่อคราวจบ
ใครจะสร้างเขื่อนคั่นกั้นทำนบ
คงมิช่วยเราลบในรอยช้ำ

เราเขียนกลอนตอนนี้ที่หวั่นไหว
บทกลอนพาเราไปตามเยื้องย่ำ
ทุกห้วงยังปรากฏใจจดจำ
บนห้วงความระกำย้ำมิเลือน

สิริวตี

 

ถอดหัวโขนโยนทิ้งแล้ววิ่งแวะ
เทียวขุดคุ้ยค่อนแคะแขวะผองเพื่อน
สิ่งหนึ่งนั่นหมั่นทำประจำเรือน
อาจปนเปื้อนลิงโลนมิโดนใจ

ขอเอ่ยย้ำพร่ำฝากออกจากจิต
แม้เผลอผิดพลั้งพลาดขาดเลื่อมใส
กลอนกระโดกโขกคละกระด้างไป
อาจผู้ใหญ่บางคนบ่นรำคาญ

วอนลูกหลานท่านคุณอย่าฉุนฉิว
กลอนบิดพลิ้วเพี้ยนตามพร่องความหวาน
ละอองดินฟั่นเฟือนยามเยือนลาน
ให้ทนอ่านเถิดนะจะชินเอง

ดิน