เคยแยกเขี้ยวเกรี้ยวกราดตวาดลั่น
ยืนแอ็กชันเช่นสิงห์หยิ่งผยอง
เคยเบ่งกล้ามกำมือถือคะนอง
ตบพุงพองอ่องโอ่โชว์สะดือ

ระคายหูขู่ฟืดจามฮึดฮัด
หันสะบัดซัดหน้าตามองขื่อ
แค่กีดขวางวางมวยฉวยลงมือ
เพราะข้าคือขุนห้าวจ้าวพยัคฆ์

สืบสกุลรุนชาติวาสนา
อสุราอาวุธยุทธจักร
ไผงอนง้อผ่อผิสามิภักดิ์
มอบความรักฟักแฟงเต้าแตงโม

ผิดประสงค์ตรงขามหยามลบหลู่
คิดต่อสู้สักไหล่ใส่โมโห
หรือเคร่งขึงตึงตังดังคุยโต
หมูพะโล้ลาบไก่มิให้กิน

ครอบครองตูบติดนาหลังคาจาก
พื้นไผ่ฟากสากเก่าเสากระถิน
ฝนพร่างพรมลมมาหลังคาบิน
หนุนหมอนหมิ่นมิหลับมัวนับดาว

หยุดแยกเขี้ยวเคี้ยวอ้อยอร่อยหวาน
ดั่งน้ำตาลร้านขายทรายเกล็ดขาว
ขืนเก่งกร่างสร้างซ่าหาเรื่องราว
บำบัดยาวสาวเส้นร้อยเอ็นพรุน

รพีกาญจน์

ตอนยังแข็งคุยโตโอโหใหญ่
ตอนนี้ไงชีวิตคิดสับสน
มีร่วงโรยใช่ไหมในใจตน
อย่างเบ่งจนเขาเกลียดเดียดฉันท์นา

พึงจำไว้แม้นใหญ่ใช่โอหัง
อนิจจังเวรกรรมชักนำหา
ถ้าทำดีคนชมเหมาะสมมา
ชั่วไร้ค่าเมื่อหมดแรงจะเบ่งใคร

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๒๑ พ.ค.๖๑