ย่างเจ็ดปีเริ่มเข้าเรียนเพียรประถม
มัธยมเมื่อสิบสี่ดูดีหนา
เข้าศึกษาชั้นสูงมุ่งนำพา
เจ็ดปีมาเข้าสู้สู่มหา’ลัย

ยี่สิบเอ็ดเป็นนิสิตบัณฑิตหรู
เข้าเรียนอยู่มินานถึงกาลไหล
เรียนจบแล้วแจวจากพลากกันไป
มีงานใหม่เพื่อนเก่าต้องร้าวราน

เริ่มทำงานที่ใหม่ได้น้องเล็ก
ยังเป็นเด็กยี่สิบสี่ที่เล่าขาน
ยังอ่อนด้อยน้อยนักประสบการณ์
อยู่อีกนานค่อนเรียนรู้คู่กันไกล

ยี่สิบแปดงานเด่นเช่นรุ่นพี่
บ้างก็มีชื่ออยู่หมู่ผู้ใหญ่
เข้าร่วมงานถูกถามนามคือใคร
แต่ยังไม่เก่งกล้าจะพานำ

สามสิบห้าเป็นพี่ดูดีเด่น
มิมัวเล่นระรัวเพื่อตัวขำ
งานมอบหมายให้สิทธิ์เพื่อคิดทำ
ต้องจดจำรุ่นน้องเพื่อกรองงาน

สี่สิบสองเป็นใหญ่ในหน่วยนี้
อธิบดีเรียกหาพาสืบสาน
รอบรู้ยิ่งเป็นคนชนต้องการ
ต่างกล่าวขานแต่เหนื่อยหน่อยคอยท่าที

สี่สิบเก้าเริ่มคิดให้จิตหมอง
เฝ้าคอยจ้องทำกิจด้วยคิดหนี
เปิดกิจการขอตนดลสักที
เลขเจ็ดนี้เวียนวนทุกคนไป.

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๒๕ ก.ย.๖๑