กลอนสุภาพ
ฝนรั่วฟ้าพายุใหญ่ในทุ่งร้าง คู่พระนางหนีภัยมาฝ่าสายฝน
หลบเพิงว่างกลางนาลับตาคน เทวาดลเสน่หาพะงางอน
ยานี ๑๑
ก่อไฟขอไออุ่น ฟืนทุกดุ้นก็เปียกปอน
เย็นยะเยือกอุทร อุระนาบแนบดวงใจ
กลอนสุภาพ
ห่วงน้องนักจักหนาวร้าวรอนอก เฝ้ากอดกกดูแลดุจแม่ไก่
ละโบมนุชสุดห่วงเหน็บทรวงใน ช่างกระไรลมสะบัดอัศจรรย์
ยานี ๑๑
สองซ่านสะท้านทรวง จิตหมายดวงดาวตะวัน
สวาทสุดสวรรค์ ใจจะขาดปรารถนา
กลอนสุภาพ
กายและกายละลายเนื้อมิเหลือช่อง สนิทน้องทุกอณูใจซู่ซ่า
โอ้มนุษย์มิหลุดพ้นมนต์กามา คลื่นหรรษาโถมฝั่งทะเลธาร
ยานี ๑๑
หนาวคลายเพิ่มอายอุ่น โลมละมุนสุขสมาน
ชมแดนแมนพิมาน ระเหินหาวสู่เวหน
กลอนสุภาพ
พิรุณทิพย์กะปริบรอหล่อเลี้ยงหล้า พักสายตาคว้าแก้วแล้วใจหม่น
เมื่อสุราโซดาหมดงดนิพนธ์ พระเอกคนนั้นฝันค้างอยู่กลางจอ (คอมฯ)
ธนุ เสนสิงห์
