...คนมีอดีต..
....
กระท่อมร้างกลางสวนอบอวลเหงา
หลังคาเก่าสนิมเกาะน่าเยาะหยัน
สังกะสีผุกร่อนขอนไม้ยัน
ข้างฝาหันทางไหนไร้ไม้ตี
....
พื้นไม้ห่างหว่างซอกยุงหยอกเย้า
มันคงเหงาเราหงอยคอยเสียดสี
แมลงวันบินว่อนตอนแดดดี
ส่วนแมงวี่มีมาห้าโมงเย็น
...
ไม่มีครัวกะละมังถังหม้อข้าว
มีแต่ขันสีขาววับวาวเห็น
กระป๋องน้ำใบหนึ่งกึ่งจำเป็น
ลมกระซ่านฝนกระเซ็นเย็นสบาย
.....
ไร้ตู้เตียงเขียงไม้ที่ใช้หั่น
ต้มแต่ไข่ทุกวันฟันฟางหาย
กินเพื่ออยู่อย่างเดียวเดี๋ยวก็ตาย
ทรัพย์สมบัติมากมายก็ไม่มี
....
อายุปาเข้าไปใกล้หกสิบ
เหงาก็หยิบดินสอระบายสี
เขียนกลอนเศร้ากลอนโศกอยู่หลายปี
ร้องทุกทีที่อ่านมิเคยปลง
....
คนจนจนคนนี้..เคยมีรัก
หัวใจภักดิ์สูญสิ้นสิ่งประสงค์
เพราะตัวเราอนาถขาดมั่นคง
วางเธอลงจงจิตคิดทบทวน

เรามิมีอะไรในชีวิต
ทรัพย์สมบัติน้อยนิดสิทธิ์ผันผวน
ปล่อยเธอไว้ในที่..ที่สมควร
นอนกำสรวญโศกเศร้าอยู่เนานาน
....
บรรยากาศเหว่ว้า..แต่ตาหลับ
สามสิบปีล่วงลับกลับหอมหวาน
ยอมอยู่อย่างผู้แพ้แม้ทรมาน
ไร้ลูกหลานรุมล้อม..พร้อมเดียวดาย
...
แค่คิด ก็สุขใจ..
 
จริงนะ
 
 
อือ