ผมไปไม่พ้น

หริ่งเรไรไยเจ้าเฝ้าเพ้อพร่ำ
ขับลำนำค่ำคืนฉันยืนเหม่อ
อยู่คนเดียวเปลี่ยวจิตคิดถึงเธอ
อยากพบเจอเพ้อพร่ำรำพิไล

จันทร์เคลื่อนคล้อยลอยผ่านบนน่านฟ้า
สายธาราบ่าเชี่ยวเลี้ยวลดไหล
ลมสะบัดพัดปลิวพลิ้วผ่านไป
เหงาดวงใจไห้หวนครวญรำพัน

โลกเวิ้งว้างกว้างใหญ่ไปไม่พ้น
ห่วงกังวนทนเหงาเศร้าโศกศัลย์
ถึงตัวไกลใจชิดคิดทุกวัน
ยามหลับฝันหวั่นไหวใฝ่คะนึง

ต้องซมซานด้านหน้าสารภาพ
รักซึมซาบอาบจิตให้คิดถึง
ถึงอยู่แดนแคว้นใดใฝ่รำพึง
รักปักตรึกรึงรัดผูกมัดใจ

เห็นใจด้วยช่วยนิดคิดสงสาน
ทรมานซานซึมตรมหมองไหม้
อยู่คนเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าทรวงใน
ขออยู่ใกล้ไออุ่นโปรดจุนเจือ

ชลนา  ทิชากร




 

ร่วมรื่นรัตติกาลสานใจรัก
ร่วมเคล้าคลอทอถักไม่เห็นหน้า
หยาดวลีกี่คำที่พร่ำมา?
กลั่นน้ำตากี่วันแทนมั่นคง?

คราเห็นคนมาง้อก็กลัดกลุ้ม
เพราะยังมีหนึ่งหนุ่มผู้ลุ่มหลง
สารพัดเขียนเหตุเจตจำนงค์
ใครอ่านเล่าจะปลงให้หลงครวญ

สิริวตี

คริๆๆ
 

ยามลมหนาวโชยพลิ้วผิวเนื้ออ่อน
ความคิดถึงหว่านร่อนบรรเลงบ่อย
ยามไกลห่างห่วงซ้ำน้ำตาปรอย
จึ่งน้ำตายอดดอยลู่ลงดิน

ในคืนค่ำน้ำค้างลงหยาดหญ้า
ฤดูความห่วงหาไม่เคยสิ้น
ยังเวียนว่ายไปมาเป็นอาจิณ
ใครจะหมายถวิลมาถือครอง

อาจจะถูกหัวเราะเพราะผลักไส
โอ้หัวใจที่เราเป็นเจ้าของ
ต้องอับอายขายหน้าน้ำตานอง
กอดตนเองร่ำร้องกลางค่ำคืน

ปรารถนาคนดีที่เรารัก
ทะเลใจไม่ประจักษ์ไปเป็นอื่น
ห้วงแห่งทุกข์นาทีที่เหยียบยืน
หวังส่งรอยยิ้มยื่นกลับคืนมา

สิริวตี