..ร้าวอารมณ์..
ปลิดปลิวใบไหวสั่นก็หวั่นหวาด
จิตเขลาขลาดพาดผ่านพาหาญหัก
เมื่อหนทางย่างเดินต่ำเขินนัก
ก็หน่วงหนักอัตตาพามืดมน
เกิดอาลัยอาวรณ์ครั้งก่อนจาก
เหมือนมีดบากกั้นขวางทางสับสน
สักเพียงครั้งไม่นับลาลับตน
สักเพียงหนสนไหมที่ใกล้เคียง
สุขเมื่อสุขก็สุขจนสุดสุข
แต่คราวทุกข์ทุกข์ดั่งถูกขังเยี่ยง
เหล่าสิงสาราสัตว์แค่จัดเพียง
สื่อสารเสียงโอดโอยโหยหวนมี
ก็สุดแท้แต่ใครใคร่จริต
จะเบือนบิดอารมณ์ระทมหนี
จะเบือนบิดเหตุผลว่าตนดี
สุดแต่จะย่ำยีหรือคลี่ปม
ปรารถนาจี้จุดคือจุดหมาย
แม้นชีพวายกลายบ้าไม่สาสม
ต่างก็ยื้อถือเหตุกิเลสจม
ร้าวอารมณ์ งี่เง่าขลาดเขลาเอง !
พิณจันทร์
๑๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๗
