๏ นิราศท่าแพ

๏โอ้ต้องไปจากไกลห่างสมร
สุดอ้างว้างเรียมนี้จะจากจร
            ให้อาวรณ์ถึงนุชสุดคะนึง

๏ จากกำแพงแหล่งถิ่นที่เคยอยู่         
จะไปสู่เชียงใหม่ให้นึกถึง
เป็นบ้านเกิดก่อนเก่าเฝ้ารำพึง            
ยังตราตรึงในดวงจิตทุกเวลา

๏ ออกกำแพงถึงด่านบ้านทรงธรรม         
เป็นประจำตามทางยังห่วงหา
ว่าจำจอมหม่อมน้องดวงชีวา            
พี่ครวญหาแต่เจ้าเพียงผู้เดียว

๏ ถึงวังเจ้าเข้าเขตสู่เมืองตาก            
ผู้คนมากมายสุดจะแลเหลียว
รถต่างวิ่งตามทางดูปราดเปรียว         
ผู้คนเที่ยวขวักไขว่อยู่ไปมา

๏ ถึงสามแยกแม่สอดทอดท้อจิต         
ใจหวนคิดรวนเรเสน่หา
แม้นห่างไกลใจพี่ยังตรึงตรา            
โอ้กานดาโศกศัลย์ทุกวันคืน

๏ ถึงเมืองตากพรากเจ้าพี่ช้ำจิต          
แลเพ่งพิศข้างทางสุดจะฝืน
น้ำตาร่วงเป็นทางสุดกล้ำกลืน            
ดุจดังยืนเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

๏ แดนบุรินทร์ถิ่นนี้คือเมืองตาก         
ผู้คนมากหลายหลากชาติเชื้อสาย
หลายพงศ์เผ่าพงศ์พันธุ์สุดบรรยาย         
มีเขื่อนใหญ่ภูมิพลเลื่องลือนาม

๏ นั่งรถไปใจเศร้าอยู่ในจิต            
แลเพ่งพิศข้างทางให้วาบหวาม
โอ้กำแพงจากมาเจ้าคนงาม            
ทั้งตึกรามอาศัยเคยกินนอน

๏ ออกเมืองตากเข้าสู่บ้านตากแล้ว  
         คงมิแคล้วอาลัยสุดจะถอน
ดุจใจพี่ตากความเศร้าอาวรณ์            
จะขาดรอนใจเศร้าเฝ้ารำพึง

๏ ล่วงเวลาผ่านไปถึงเมืองเถิน               
สุดเพลิดเพลินเมืองเก่าเมื่อมาถึง
อยู่เขตเมืองลำปางงามตราตรึง         
งามกลมกลึงโป่งข่ามแก้วคู่เมือง

๏ ของขึ้นชื่อเมืองนี้คือโป่งข่าม         
เป็นแก้วงามข่ามคงชื่อลือเลื่อง
แก้วขนเหล็กไหมเงินไหมทองเรือง         
ของดีเมืองเถินนี้มีมานาน

๏ ถึงอำเภอเกาะคาไหว้พระธาตุ          
ลำปางหลวงโอภาสวิเศษศานต์
งามประไพฉัตรทองแลตระการ            
วัดโบราณก่อนเก่าพริ้งเพราพราย

๏ แลพระธาตุสุขในใจสงบ            
ยกมือนพเงาองค์พระธาตุฉาย
อยู่บนฉากสีขาวพรรณราย
            อยากให้สายสมรมาด้วยกัน

๏ ถึงตัวเมืองลำปางแล้วหนาเจ้า         
ตัวพี่เศร้าคิดถึงแต่จอมขวัญ
เห็นชามใหญ่ตราไก่วิไลวรรณ            
เขาช่างปั้นช่างทำให้คนชม

๏ อันว่าเมืองเขลางค์ลำปางนี้            
เป็นบุรีไก่ขาวช่างงามสม
นครแห่งความสุขน่าภิรมย์            
สลุงกลมแห่เมื่อยามสงกรานต์

๏ ออกจากเมืองลำปางใจยังนึก         
ให้รู้สึกห่วงหาแม่ตาหวาน
บ่ายหน้าสู่ห้างฉัตรแล้วนงคราญ         
ดอยขุนตาลเบื้องหน้าอยู่ไรไร

๏ ก่อนขึ้นดอยแวะกาดทุ่งเกวียนก่อน        
ทั้งผ้าผ่อนแขวนเรียงอยู่ไหวไหว
ทั้งของกินของใช้ดาษดาไป            
ก็คลาไคลต่อขึ้นดอยขุนตาล

๏ ลุถึงดอยขุนตาลปานใจขาด            
เจ้านงนาถคำนึงถึงคำขาน
เสียงเจ้านี้ดุจนกในวนานต์            
ที่ขุนตาลดอยนี้ที่ได้มา

๏ ลงจากดอยขุนตาลถึงลำพูน            
พี่อาดูรถึงเจ้าเป็นหนักหนา
ใกล้จะถึงเชียงใหม่แล้วแก้วตา            
ตัวพี่ยาอดเฝ้าเคล้าคลอเคลีย

๏ ผ่านมาสี่จังหวัดพิพัฒน์สรณ์         
ตัวพี่จรจะถึงให้นิ่งเสีย
จำจากมาหวั่นทรวงพวงเพยีย            
ใจละเหี่ยละหดรันทดจริง

๏ รถแล่นออกจากเมืองลำพูนแล้ว
         ถึงเมืองแก้วเชียงใหม่ตามรถวิ่ง   
ลงรถแล้วถึงเมืองนครพิงค์            
ไม่ประวิงถึงบ้านที่ท่าแพ   

๏ ถึงบ้านแล้วดวงใจที่ห่วงหา            
ทั้งป้าอาพบเจอหลานนี้แน่   
ครอบครัวสุขทุกวันไม่ผันแปร            
บ้านเราแท้สุขใจไม่เปลี่ยนเอย ๚๛