สากหินตอก ปลายมีด กรีดเปิดอ้า
เห็นเนื้อปลา น้อยใหญ่ ในกระป๋อง
ปั้นข้าวเหนียว มิรอ จากห่อตอง
จ้ำจิ้มมอง ใส่ปาก อยากข้าวงาย
เป็นของดี เขาทาน งานสลาก(ภัตร)
มันหายาก ก่อนนู้น คุณค่าหลาย
ถึงมีเงิน เดินซื้อ แพงแทบตาย
มีวางขาย รายเรียง รั้วเวียงวัง
ค่อยเคี้ยวเป็น จังหวะ ทีละน้อย
ลิ้มอร่อย นานปี มีเพียงครั้ง
หากไม่รัก กันจริง หรือชิงชัง
ก็อย่าหวัง นั่งลง ล้อมวงกิน
ปี พ.ศ. สองพันห้าร้อยห้า
เห็นแค่ปลา ห้วยหนอง ในท้องถิ่น
ปลาน้ำเค็ม ปลาทูน่า ปลาซาร์ดิน
เพียงได้ยิน ได้ดู รู้หน้าตา
โอ้ ชีวิต ยากไร้ วัยกำดัด
อาศัยวัด ขีดเขียน เรียนศึกษา
ข้าวก้นบาตร คือบุญ ทุนชีวา
รสโอชา ปลากระป๋อง ของพระเอย
รพีกาญจน์
