ดูแต่กายภายในใช่จะสุข
มีกองทุกข์มากมายร้ายซมร่าง
ถึงล้มหมอนนอนรถเหงื่อหมดยาง
เดินขาถ่างอยู่โยงเฝ้าโรงบาล

แสร้งแยกยิ้มพิมพ์งามตามใบหน้า
จำนรรจาว่าวอนเสียงอ่อนหวาน
เดินตัวตรงโค้งครับคำนับกราน
หลังเสร็จงานเซซังล้มทั้งยืน

เงินก่ายกองทองแท่งแหล่งสมบัติ
ลูกหลานผลัดประโลมชมชื่นมื่น
จ่ายสะบััดอัดสะบั้นทุกวันคืน
พอมะรืนถกเถือเหลืออะไร

สร้างความดีมีสุขหรือทุกข์เปล่า
คิดว่าเขลาเท้าคำทำไฉน
มากกุศลจนอนาถแทบขาดใจ
ขาดปัจจัยอาหารทานไม่มี

ผ้าทะลุปุปะกะรุ่งกะริ่ง
ป่วยไข้วิ่งลนลานบนบานผี
บ้านผุพังหลังคาหาชิ้นดี
ไร้พื้นที่ทำมาปลูกหากิน

ก็สุขใจไปวันฉันคนยาก
ถึงลำบากยากดีไร้หนี้สิน
ออกรับจ้างห้างนาเป็นอาจิณ
เคร่งถือศีลนมัสวิปัสสนา

ใช้ประหยัดอัฐออมถนอมทรัพย์
เพิ่มรายรับปรับรายจ่ายสมค่า
เงินก้อนน้อยค่อยมากมหึมา
สุขอุราทำดีมีเงินเอย

 

รพีกาญจน์