.แม่ครับ..
..
แม่ครับ..
..
อยู่ที่นี่มิมีใครป้อนข้าว
อยู่ที่นี่เหน็บหนาวเหลือเกินแม่
เวลาเศร้าผมอยากร้องงอแง
ไม่มีใครแยแสคอยปลอบใจ
...
คิดถึงแม่จังครับยามเปล่าเปลี่ยว
หนทางช่างลดเลี้ยวนึกว่าใกล้
สุดสายตาป่าเขาลำเนาไพร
โลกกว้างใหญ่เกินกว่าใจผมคิด
..
ผมอยากนอนข้างแม่จนรุ่งเช้า
อากาศเย็นแม่เฝ้าเอาผ้าปิด
จะไม่ดื้อกับแม่เลยสักนิด
ผมคิดผิดผิดมากผิดมากนัก
..
ยังไม่สายเกินไปใช่ไหมครับ
หากจะกลับมาหามาซบตัก
ผมอยากกอดเอวแม่ด้วยความรัก
ทุกครั้งที่ทุกข์หนักไม่รู้ทำไม
...
แม่ครับผมคิดถึงแม่ครับ