อ่านอักษรอ่อนช้อยน้อยเมื่อไหร่
ยังเหมือนวัยหนุ่มอยู่คุณปู่จ๋า
ช่างแต่งเติมเสริมสรรพรรณนา
อักษราหวามไหวใจแทบพัง

โต้ต่อตอบมอบถ้อยร้อยเรียงถัก
ไร้คำรักหลายปีมิมีมั่ง
ทนเฝ้ารอหนออ้ายไม่อินัง
ไยนิ่งเฉยเอ่ยสักครั้งช่างไม่มี

แล้วมาเพียรเขียนกานท์หวานออนบอร์ด
ถึงแม่ยอดกานดามารศรี
สาวผู้ได๋ได้ใจอ้าย"รพี"
หญิงคนนี้อ้อนแทบตาย...อ้ายไม่แล

ละอองดิน

 

55555555555555555555
หนูขอโต๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไผกันน้อ...?ดึงใจ๋อ้ายไปแหล่ว
ถึงขนาดห้ามน้องต่อกลอนเชียวนะอ้าย.....เชอะ...ชิ...ชะ

 

แล้วมาเพียรเขียนกานท์หวานออนบอร์ด
ถึงแม่ยอดกานดามารศรี
สาวผู้ได๋ได้ใจอ้าย"รพี"
หญิงคนนี้อ้อนแทบตาย...อ้ายไม่แล

ละอองดิน

ก็นัดกันเที่ยงตรงที่องค์พระ
เธอว่าจะกางร่มรอรับแน่
ปล่อยพี่เดินวนเวียนใยไเปลี่ยนแปร
เห็นว่าแก่สะบัดตัดไมตรี

เดินท่องถามซ้ายขวาหาร้านเน็ต
เข่าขาเคล็ดพอเจอเธอปิดหนี
คนบ้านใกล้กำนันรู้กันดี
เธอเศรษฐีมีหน้าฝั่งท่าจีน

เคยตอบต่อกระทู้อยู่บ้านใหญ่
เป็นทโมนโจนไพร ไหว้รับศีล
เล่นผีบ้าตาโตฮาโลวีน
เกาะป่ายปีนมะม่วงรวงมดแมง

ยังติดก้นโหนเต่าเข้าบ้านน้อย
สวยพริ้งเพริดเลิศลอยประดอยแต่ง
เธอยิ้มง่ายชายเฮเสน่ห์แรง
เฒ่าต่องแต่งหัวหดสลดตรม

ได้จังหวะจะช่องบินล่องหาย
สู่รั้วลายข่วงคุ้มซุ้มสวยสม
คู่ระนาดมาดสง่าบ้านอารมณ์
ซีดเซซมยืนร่างย่างตามมา

อ่อยโปรยคำฉ่ำหวานน้ำตาลล่อ
ฟายถักทอคิดถึงซึ้งเจียนบ้า
เชื่อสักครั้งสุดท้ายปลายชีวา
มาซิมา นี่ไง รักไหมรัก

 

รพีกาญจน์

    

นัดพบเธอที่นครปฐม

ส่งอักษรกลอนสายร่ายคำขาน
ท่ามหมอกม่านมัวหม่นดลประจักษ์
เห็นหนุ่มใหญ่หมายมาวาจาทัก
ร้อยสลักชักนำทำเรื่องราว

มาแจกจ่ายสายกานท์หวานย้อยหยด
เผดียงพจน์ฝากลมชมเมฆขาว
ยามค่ำคืนยืนเซ้าซี้ชี้เดือนดาว
ฝากคำกล่าวดาวเคียงฟ้าไปหาใคร

ผมขอจดทุกถ้อยร้อยเรียงร่ำ
ผมจะจำคำหรูเป็นครูได้
ผมจะฝึกออกเสียงเรียงเร้าใจ
ที่หวามไหววลีมิละเลือน

ว่าแต่เริ่มอย่างไรได้เล่านี่
ท่านรพีโปรดชี้หนอพอได้เหมือน
เริ่มตั้งท่าพาหวั่นพลันแชเชือน
ชักฟั่นเฟือนประหม่าว่าแล้วเรา



.                                          นัดพบเธอบ่ายโมงที่องค์พระ ....(ล้อตามกลอนท่านรพีฯ ตอบ #5 บทที่1)
กลัวว่าจะจำผิดพาจิตเหงา
เธอจะกางร่มเด่นเป็นสีเทา
ช่วยสองเราพบกันมั่นไมตรี


ขอบคุณครับ

๒๒ มกราคม ๒๕๕๘




.

เช้าวันนี้...

รู้สึกตัวมัวตาผวาตื่น
เช้าสดชื่นประจำทำหน้าที่
จิตอาสาคฤหัสถ์ปฏิบัติดี
ตามหลวงพี่บิณฑบาตรนิราศไกล

ตีระฆังกังวานสะท้านทั่ว
ถึงกาดมั่วหนทางฟากข้างไหน
หน้าที่พักทักทายสบายใจ
โปรดเวไนยสรรพสัตว์อนัตตา

บอกเรื่องราวข่าวบุญกุศลด้วย
ขอไปช่วยปฏิสังขรณ์ก่อนวิสาข์
ศาลาวัดจัดแจงตกแต่งดา
รับสังฆาพิสุทธิ์ฑูตสัญจร

มุทิตาสัญญาบัตรพัดชั้นเอก
คุณดิเรกบรรลุอนุสรณ์
จริยวัตรวิปัสสน์นำธรรมกรณ์
ละนิวรณ์พ้นกิเลสเขตไตรตรึงษ์

ระยะทางห่างไกลรวมไปกลับ
คำนวณนับสามพันเมตรเขตเดินถึง
มิรู้สึกนึกกังวลบ่นพรั่นพรึง
เพราะซาบซึ้งทิพยสุขปราศทุกข์ทน

ถวายฉันมื้อเช้าเฝ้าหลวงพ่อ
ลูกจะขอกรวดน้ำพร่ำกุศล
แผ่เมตตาพาถึงใครหนึ่งคน
ช่วยบันดลสมประสงค์หยาดลงดิน

 

รพีกาญจน์

ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ต้องใช้คาถา สิท่านศิลา อิอิ

ท่านเปลวเพลิง....lightoflovenovel.com



.                         ท่านเปลวเพลิง    



เข้ามาอ่านพานสะดุ้งสะดุดขา
ด้วยวาจาท่าน"เปลวเพลิง"เริงโชติเชี่ยว
กล่าวถ้อยยกสะทกใจเกินใดเทียว
ดั่งเดินเดี่ยวดั้นดงพงพนา

ตรึกคำท่านสั่นไหวไม่อาจน้อม
ยังมิพร้อมค้อมรับนับสรรหา
ยังตามหลังท่าน"รพี"ศรีอักขรา
"ละอองดิน"ปิ่นศุภาก้าวหน้าเกิน

เปรียบนักวิ่งยิ่งตามยามอ่อนล้า
สุดปัญญาจะไปให้ขัดเขิน
คำนับท่าน"เปลวเพลิง"เชิงกลอนเพลิน
อย่าได้เมินหมางใจในจำนรรจ์


ขอบคุณครับ

๒๓ มกราคม ๒๕๕๘

เมฆสีเทาเคล้าฝนบนผืนหล้า
ทั่วนภาหม่นหมองมิผ่องใส
คิดถึงจริงยิ่งล้นหนอคนไกล
มีบางใครเคลียเคล้าหรือเปล่าชาย

ฝนกระเซ็นเป็นฝอยลอยละลิ่ว
ผ้าม่านปลิวสะบัดพัดวนส่าย
นั่งเวียนหัวมัวจ้องมองตาลาย
ดั่งเหมือนคล้ายโดนของต้องมนต์ตรา

ไฉนจิตคิดซึ้ง ถึงแต่เขา
เวียนวนเฝ้าอบอวลใฝ่หวนหา
เดินหมายหย่อนผ่อนบ้างให้จางซา
ถึงกลางนาเห็นเจ้าควายดั๊นคล้ายแน....?

ละอองดิน

 

ถือขันเงิน ใบย่อม ฮอมปอยหลวง
เคียงคู่ควง สวมเสื้อ สีแดงแจ๋
จูบไอติม ยิ้มแอ่ว แถวท่าแพ
เมาเบียร์แอ๋ ฟ้อนรำ นำครัวทาน

ต้มเต้าแตง แกงหอย อร่อยนัก
น้ำพริกอ่อง น้องตัก เจียวผักหวาน
อ้ายร่วมด้วย ช่วยคด ข้าวใส่จาน
อิ่มสำราญ ชมหาว ดาวเดือนดวง

ยกเครื่องตั้ง ฝั่งบ่อ ท่อสูบน้ำ
จับเลาไม้ ไผ่ค้ำ ลำไยมะม่วง
เรียงกระท้อน ก่อนส่ง ล้งเจ๊ฮวง
มะปรางพวง ขายคละ ใส่ชะลอม

พอข้าวตาย ควายล้ม ซมฝนแล้ง
วัวนอนแปลง ไร้ฟาง ร่างซูบผอม
เงินไม่มี หนี้เพิ่ม เริ่มตรมตรอม
จากกระท่อม เข้าเวียง เลี้ยงคนชรา

เมษายน ชนขวบ จวบวันนี้
ครบหนึ่งปี คิดถึง คนึงหา
สงกรานต์ สังขารล่อง น้องไม่มา
ทิดแก้วลา หยุดงาน บอกวานซืน

ดอกมะลิ ผลิขาว พราวเหี่ยวเฉา
นั่งกอดเข่า มองทาง อย่างขมขื่น
เก็ตตะหวา อ้าบาน มานกล้ำกลืน
นอนสะอื้น คอยน้อง กลับท้องนา

รพีกาญจน์