“บางระจัน”
ประพันธ์โดย : กฤตติกา
...
พุทธศักราชสองพันสามร้อยสอง
พระเจ้าอลองพญาราชบุตร
องค์มังระเลื่องลือฝีมือยุทธ
ระดมพลอาวุธดุจซาตาน
..
ยกทัพใหญ่ไล่ตีเมืองมะริด
หลายชีวิตปลิดปลงสุดสงสาร
ตะนาวศรีทวายตายแหลกราน
เลือดแดงฉานปฐพีดั่งสีทา
..
ทัพหลวงล้อมกรุงศรีฯไว้เกือบหมด
ชาวบ้านอดข้าวน้ำกันทั่วหน้า
จึงบังเกิดวีรชนคนศรัทธา
วีรกรรมแกร่งกล้าล่าไพรี
..
หลายหมู่เหล่าเข้ารวมร่วมความคิด
ประดุจมิตรแม่พ่อเพื่อนน้องพี่
ด้วยจิตใจแน่วแน่แม้สตรี
มอบชีวีปกปักรักแผ่นดิน
..
เมืองวิเศษชัยชาญชำนาญยิ่ง
อีกเมืองสิงห์สรรค์บุรีพลีกายสิ้น
บางระจันจึงก่อตัวทั่วธานินทร์
หัวใจแกร่งเกินหินยินยลไกล
..
ณวันจันทร์แรมสองค่ำเดือนแปด
ตะวันแผดแดดส่องเลือดนองไหล
ค่ายระจันแตกพ่ายพม่าไป
เพื่อลูกหลานคนไทยในวันนี้
