หรือใช่ชายกายดำต่ำหลังค่อม
เดินด้อมด้อมเลียบนาเสาะหาหอย
คอสั้นหยักมักจ่มลมบ่จอย
กำไม้ยาวสาวคอยสอยสะเดา

หิ้วปิ่นโตตามพระบิณฑบาต
ร้านตลาดต่างรู้เรียกอ้ายเสา
ชอบใส่เสื้อม่อฮ่อมย้อมจางเทา
เตี่ยวเลยเข่าสามส่วนสีล้วนคราม

พูดกลั้วลิ้นกลั้วปากลากหัวเราะ
ดีดนิ้วเปาะทะเล้นเต้นต่ามต่าม
ตาเป็นมันหันจ้องมองหญิงงาม
สะดุ้งจามสุดตัวหัวคะมำ

เมื่่อวานเดินเอิ้นบอกออกรับจ้าง
ปีนต้นเก็บมะปรางข้างขนำ
แดดร้อนจ้ากว่าเสร็จสรรพมืดดำ
แวะช้อนผำยำเตากับข้าวแลง

พ่นบุหรี่รมริ้นยุงบินผลึง
หยิบเอาซึงดีดดังนั่งบนแหย่ง
ฮ่ำกะโลงโคลงกลอนนอนตะแคง
ลุกขึ้นแต่งบทต่อละออดิน

จะใช่ชายเสียงห้วนอ้วนนี่หรือ
อย่าเอออือรักชอบเนอตอบสิ้น
เอ่ยออกปากสักหนรอยลยิน
แล้วจะบินไปอยู่คู่สาวดอย

รพีกาญจน์

แต่งแบบนี้ได้อย่างไร สงสัยกินยาผิดซอง

คนไร้รักหลักเกณฑ์ยังเด่นชัด
พึงสัมผัสด้วยใจแม้ไกลสอย
ถึงอยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินดอย
ยังเฝ้าคอยส่งใจไม่เว้นวัน

เป็นเพียงดอกผักบุ้งลอยรุ่งริ่ง
มิสุงสิงใครเขาเข้าหยามหยัน
เฝ้าเจียมตัวหัวใจไม่แบ่งปัน
คนละชั้นมิมองคล้องดวงจินต์

ขอเชื่อมั่นขันเกลียวไว้เหนียวแน่น
ผนึกแผ่นเพิ่มพอกตอกเสาหิน
มิรับชายไหนเข้าน้องชาวดิน
เกรงใจวิ่นแหว่งเว้าเขาหลอกลวง

ลืมตาตื่นขึ้นมาคือหน้าพี่
วินาทีผ่านพ้นปนความห่วง
ตลอดเดือนเคลื่อนปีพี่ทั้งปวง
คล้วยตกบ่วงคะนึงถึงมิวาย

ฝากลมหวนครวญหาเพลาห่าง
ฝากเดือนจางส่งสาส์นวานสื่อสาย
ฝากน้ำค้างฉ่ำฉมประพรมกาย
ฝากด้วยชายใจซื่อชื่อ"รพีฯ"

วันหนึ่งทางคงทบประสบหมาย
แม้บั้นปลายก็ช่างหวังพบศรี
คงโดดกอดพลอดพร่ำฉ่ำชีวี
เกรงเมียพี่ตีกบาลเท่านั้นแล

บินหลา