กลืนยาผงลงคอใจห่อเหี่ยว
หลับรวดเดียวสุดคืนตื่นตอนสาย
คงคิดถึงเธออยู่มิรู้คลาย
พอผ่านกรายหวั่นไหวหันไปมอง

ขาดระวังตั้งตนเดินชนเสา
หัวปูดโนโธ่เรามัวเศร้าหมอง
เคยเย้าหยอกหลอกเล่นเต้นลำพอง
นั่งจ๋อจ๋องกระพริบตาเช่นลาลิง

เมื่อบางทีมีกิจติดธุระ
เลี้ยงพบปะเพื่อนฝูงคุยสุงสิง
อบรมร่ำสัมมนานั่งเอนอิง
ถึงบ้านวิ่งถลาเข้าหาพลัน

เข้าตลาดขาดของขายกินใช้
เข้าสวนไร่ใส่ปุ๋ยลุยแข็งขัน
เข้าวัดท่องธัมมะสวดชยันต์ฯ
เสร็จหุนหันกลับมาเข้าหาเธอ

ขาดเธอขอยอมรับครับไม่ได้
แทบขาดใจบางครั้งแทบพลั้งเผลอ
แต่งกลอนกานท์กาพย์โคลงหลงละเมอ
สลับลืมซึมเซ่อเบลอบ้าเยียน

เที่ยงนี้เพ้ย..เลยจุดสุดทนกลั้น
ต้องห้ำหั่นฟันฟาดตัดขาดเหี้ยน
หากมิซ่อมแซมสายเน็ตไลน์เวียน
จับมีดเจี๋ยน..จู๋งาม..สามบีบี(3BB)

รพีกาญจน์