ยังจำมือแม่ช้อย เรียวงาม
ปากเป่าไอออกชาม ตักป้อน
เสียงอวยอ่อนมามมาม มะหม่ำ
ลูกอิดบิดออดอ้อน อ่ำข้าวมำมำ
ดีใจชมเก่งย้ำ ยอดจัง
ยอยื่นปรบมือดัง ส่องหน้า
สองแขนค่อยโอบหลัง ซบไหล่
เสียงอื่ออือจาจ้า เห่ให้หลับลง
ยามตระหนกหกล้ม ฟูมฟาย
สวมสอดกอดแนบกาย เขย่าขึ้น
ครวญโอโอ่โอหมาย ปลุกปลอบ
รีบกอบกำกับพื้น ใส่เกล้าขวัญคืน
คอยปัดยุงไล่ริ้น กัดตอม
เกรงร่างลูกซูบผอม ป่วยไข้
ลมเย็นย่ำมิยอม หอบห่ม
ไอแดดแผดลูบไล้ ห่อห้อมปกคลุม
ยังจำภาพแม่ยิ้ม พิมพ์ตา
เลยค่ำคืนทุกครา บ่นไห้
อยากเวียนเปลี่ยนเวลา วนกลับ
หดหู่จนหมองไหม้ มิรู้คลอนคลาย
วิงวอนทวยเทพไท้ ดาวดึงส์
เพียรสั่นระฆังอึง ออกก้อง
ขอมอบกุศลผลพึง เคียมแม่
ธรรมปิดจิตพันพ้อง เสพสร้างสุขศานติ์
รพีกาญจน์
