เขายากจนข้นแค้นแสนสาหัส
ไร้เบี้ยหวัดย่ำแย่แบมือขอ
เราอยู่ดีมีกินสินเพียงพอ
เจียดยกยอจากใจให้เป็นทาน

ด้วยชราหลังก่งลงงองุ้ม
ย่างแซะซุ่มเงยเงิบสอดเกิบสาน
ขยับยั้งรั้งรอก่ออาการ
รีบทะยานเข้าหาพาประคอง

หากผ้าดีที่จับคับหลวมเบื่อ
กางเกงเสื้อโสร่งกระโปรงถอง
หรือมีใหม่ใส่พริ้งทิ้งเก่ากอง
รวบรวมของแจกใครไร้ดูแล

งานห้องหอช่อฟ้าผ้ากฐิน
ได้ยลยินระนาดปี่พาทย์แห่
ถือต้นตุงถุงธงพานพับแพร
เป็นเถ้าแก่พยานงานวิวาห์

กินข้าวปลาอาหารติดจานเศษ
โปรยไก่เป็ดนกหนูแมวหมูหมา
หมั่นตักบาตรหยาดน้ำพร่ำพุทธา
ก้มไหว้สาสุปฏิปันโน

ใช่สิ้นเปลืองเรื่องยากลำบากยุ่ง
เพียงจิตพุ่งดำริอิติปิ โส
มิหาบหอบมอบทองของก้อนโต
ก็สุโขเช่นฝันนิรันดร

รพีกาญจน์

 

บนวิถีชีวิตช่างผิดเพี้ยน
อยากคิดเปลี่ยนโชคร้ายที่กรายกร่อน
ให้ผกผันหันหายมลายจร
ฐานันดรเงินตรามาแทนพลัน

ต้องหาค่ำกินเช้าน่าเศร้านัก
อยากมีรักจริงใจได้แค่ฝัน
เขาว่าเลวเหลวแหลกคนแดกดัน
ด้วยเพราะฉันจนจริงนิ่งจำใจ

เป็นนักร้องห้องอาหารงานก็น้อย
เสียงมิค่อยดีนักชักมิไหว
ทั้งแหบพร่าตาฟางบ้างจามไอ
ทิปเลยไม่ลอยมาพาฝืดเคือง

เห็นเสี่ยใหญ่ควงหญิงสุดฟริ้งฟรุ้ง
เสื้อผ้านุ่งเพชรทองฟ่องฟูเฟื่อง
อาหารเหลือเบื่อกองทิ้งนองเนือง
ช่างสิ้นเปลืองของข้าวดูเขาทำ

เปล่งเสียงร้องท้องกิ่วหิวสั่นงก
ยืนเหงื่อตกท้องแฟบแทบล้มคว่ำ
ที่พึ่งพามาม่าซดรสต้มยำ
คนชั้นต่ำอย่างฉันฝันลอยลม

สะกิดด้วยช่วยแลแก้ขัดเขิน
เพียงเศษเงินของท่านปันสุขสม
เมตตานี้ลี้ภัย"บ้านใหญ่"ตามดม
ค่าขนมสักพันห้า นึกว่าเอาบุญ

ละอองดิน