โลกหยุดหมุน.
.........
ฟ้านวลเนียนเจียนค่ำรำไรแสง
ล้าแสดงอานุภาพอาบสีสัน
ลดสว่างพร่างพรมลมรำพัน
ดวงตะวันเป็นใจไกลจากเรา
....
นาทีนี้สีแดงแห่งความรัก
เข้าฟูมฟักปักลงตรงจิตเหงา
ความเดียวดายหายวับไปกับเงา
สิ่งกาลเก่าเล่านั้นอันตรธาน
....
เคยบ่นฟ้า..ลำเอียงเคียงคนรัก
ใยหาญหักเหหันปิดวันหวาน
เคยคิดว่าชาตินี้มิบันดาล
ทรมานคนคอยพะเน้าพะนอ
......
มีวันนี้ จริงหรือมือไม้สั่น
ช่วยกอดฉันนานนานได้ไหมหนอ
ยืนข้างข้างอย่างเดียวคงมิพอ
ฉันคอยรอคุณเช่นนี้เกือบชีวิน
