๐ เหงาสุดขีด ๐

วูบเดียวพัด สลัดใบ ไกลจากต้น
ใบหมุนวน หล่นลง กลางพงหญ้า
ใบสะบัด กวัดไกว ปลิวไปมา
ลมแรงกล้า ลาฤดู ใบลู่ลาม

ขึ้นบันได ไม้งาม ได้สามซี่
กลับลงที ซี่ไม้ นับได้สาม
บันไดดี มีคน ยลทุกยาม
ขึ้นลงตาม ซี่คั่น ไม้บันได

หม่นมืดมัว ชั่วเช้า ไร้เงาแดด
สายเผาแผด แจ่มจ้า โค้งฟ้าใส
เที่ยงเมฆลอย คล้อยครัน มิทันไร
บ่ายทั่วไป น้ำฝน หล่นลงดิน

เมื่อตะกี้ มีใจ ไม่ครุ่นคิด
ลืมสนิท สิฟัง เสียงสั่งสิ้น
อึงในรู หูอื้อ อู้ได้ยิน
คล้ายธานิน มอดไหม้ ด้วยไฟฟืน

พื้นชุ่มฉ่ำ ย่ำลง ยังคงเปียก
แว่วพ้องเพรียก นกไพร ตกใจตื่น
น้ำล้นไหล ลงพนัง ดังครืนครืน
ความขมขื่น คืบคลาน สู่มานเรา

เงียบงันล้อม ซอมเซา เหงาซมจิต
ไร้มิ่งมิตร คิดถึง ซึ้งก่อนเก่า
เคยขับขาน กานท์กลอน วอนลำเนา
ก้มกอดเข่า คดคู้ อยู่เดียวดาย

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐ เหงาสุดขีด ๐ (อ่าน 4070 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้