๐ เตือนตนสนสิ้นลม ๐

นับวันคืนยืนร่างบนทางเปลี่ยว
ใบแลบเรียวชี้ชิดติดกิ่งก้าน
สู้ร้อนลนฝนพรมบ่มหนาวนาน
รากยึดดานทยอยแตกฝอยคา

ดูดอากาศธาตุดินกลิ่นปนเปื้อน
ลำเลียงเลื่อนกาบแกนสู่แผ่นหนา
รอเช้าสายบ่ายแลงแสงส่องมา
มิชักช้ามั่นเหมาะสังเคราะห์ใบ

อาหารหล่อพอเพียงเลี้ยงลำต้น
ขึ้นเบื้องบนกลมเกลาเลาสูงใหญ่
สูงเสียดฟ้าท้าดาวพราวพิไล
ท้าตะวันจันทร์ไกลไม่ค้อมคัล

ยามต้องฝนทนฝืนยืนสล้าง
ไม่ครวญครางปวดร้าวต้องหนาวสั่น
ต้องร้อนแดดแผดเผาเหงาเงียบงัน
ต้องพายุดุดันไม่ยั่นเยง

เมื่อถึงจุดสุดสูงยางยูงสน
เปรียบเช่นคนชั่วช้าบ้าบอเบ่ง
ดีใส่ตัวชั่วใส่เขาเคล้าครื้นเครง
ดื้อทำเก่งคงจบลบสิ้นลาย

นับวันคืนยืนเหย้าเข้าคอนกรีต
หวนอดีตเลือนลางสว่างหาย
กาบแกนกร่อนอ่อนกร้านรานละลาย
สนสุดท้ายถูกเถือไม่เหลือลม

รพีกาญจน์

ไปสวนเห็นสนต้นนั้นทุกวันมันยืนต้นตาย เอามาเขียนเป็นกลอนเตือนตนเองครับ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐ เตือนตนสนสิ้นลม ๐ (อ่าน 4531 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้