ลืม..เสียที...
....
หนาวเนื้อนวลหวลคนึงคิดถึงพี่
เมื่อวันจันทร์เดือนสี่ปีห้าสอง
กดเบอร์โทรบอกเลิกน้ำตานอง
มิมีเสียงร่ำร้องใส่ในโทร

แต่น้ำตาเจ้ากรรมไหลไม่หยุด
หยิบผ้าอุดยิ่งเอ่อ..น่าโมโห
กลั้นใจลาทั้งทั้ง..ที่อกโซ
คำโก้โก้..โม้ใส่ให้เขาฟัง

เหมือนเข้มแข็งหนักแน่นอยู่เหนือรัก
ลั่นวาจาแตกหักส่งเสียงสั่ง
ต่อแต่นี้จบกันมั่นจีรัง
น้องเลิกหวังขอลืมพี่จากนี้ไป

จวบวันนั้นจนวันนี้ฤดีแยก
ดั่งใครแบกของรักขึ้นหัวไหล่
ประคองขาเดินลิ่วหิ้วลับไกล
ทิ้งเราไว้โดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวเอย
........