ก็...เรื่องมันจริงนี่นา

เดินวนจุกซุกตัวแต่ในห้อง
ไม่อาจมองอดสูลอดรูฝา
ช้ำเหลือเกินเนิ่นนานกาลเวลา
จนพรรษาย่างเยือนคงเหมือนเคย

ค่อยขยับจับกวาดปาดหยากไย่
คิดลืมไล่เหงาเกาะก็ยังเฉย
ชมการเล่นละครฟ้อนเอิงเอย
ยิ้มเสบยเรื่องจบลบสุขจาง

รถชะลอลงหยุดเร่งรุดผ่าน
หลบหลังบ้านกลัดกลุ้มซุ่มหน้าต่าง
ยินเสียงแตรตกเตียงเสียงโพงพาง
หอบห่อร่างคางฟันทบสั่นเทา

รู้สึกตัวตื่นนอนสางค่อนสาย
ยังไม่ตายรีบลุกเซกอดเสา
วูบหน้ามืดมืออ่อนแรงผ่อนเบา
งอขาเข่ารูดกองสองตามัว

พ่นลำไยให้น้ำกรำแดดจ้า
บ่ายแลงมาฟ้าบนหม่นสลัว
ฝนพร่างพรมลมโกรกชุ่มโชกตัว
ร้อนหูหัวหวัดไข้เริ่มไอจาม

วันนี้...
พ้นครึ่งปีเวียนวงรอบพงหนาม
ร้ายแห่แหนแทนสุขโรคคุกคาม
เศร้าสลดหมดงามความเป็นคน

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ก็...เรื่องมันจริงนี่นา (อ่าน 3838 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้