กวีชาวบ้าน
..
''กฤตติกา''ใจดีมีธรรมะ
อิสระราวนกวิหคผิน
ห้าสิบกว่าน่าขำยังทำกิน
อยู่สามอินถิ่นฐานจารจดไว้
..
ลูกเจ็ดคนทนสู้รู้หน้าที่
น้ำจิตดีที่หนึ่งสลึงให้
คำว่าท้อเททิ้งกระโถนไป
เลี้ยงด้วยใจใสสดหมดจดแท้
..
สิบเอ็ดปีที่หย่าหรรษานัก
มากรอยยิ้มปริ่มรักปักใจแม่
ไร้บิดาหาเลี้ยงเกี่ยงดูแล
มิย่ำแย่ยิ่งหย่อนแม่ป้อนปัน
..
สอนทุกสิ่งนิ่งสั่งหวังลูกคิด
ใช้ธรรมะถูกผิดจูงจิตมั่น
เป็นทั้งพ่อทั้งแม่แต่ละวัน
มิเหหันพึ่งใครใจนำทาง
..
เล็กบ้านช่องห้องหับจับตะหลิว
กระเป๋ากิ่วกรรมซัดสบัดสร้าง
ตราบมีเรี่ยวแรงสู้อิ่มรู้จาง
แม้สายตาฝ้าฟางสว่างใจ
..
ปัจจุบันหันหาภาษาศิลป์
หอมหวลกลิ่นกานท์กลอนอกอ่อนไหว
พบครูดีมีจิตคิดห่วงใย
ก้าวสู่โลกใบใหม่ใบแสนรัก
..
กวีชาวบ้านขานคำเอ่ยพร่ำพรอด
ชีวีรอดปลอดโรคมิกกกัก
สุขภาพราบรื่นชื่นกายนัก
สู้งานหนักนานเนิ่นเกิน''สตรี''
..
แต่หัวใจบ่ยั่น..เย้

..ชีวิตลุ่มลุ่ม-ดอนดอน...
......
เมื่อฟากฟ้า ไม่เคย เห็นใจเรา
เปลี่ยนชมพู สู่เทา เหงาเหลือที่
ท่านมีเมฆ มีจันทรา เป็นอัญมณี
ส่วนสายลม คือเวที สัมมนา
...
ดาวน้อยใหญ่ ขวักไขว่ โกลาหล
ลอยหมุนวน ชนกัน สุขหรรษา
แม้แต่นก ยังผกผิน ผ่านเมฆา
แล้วตัวข้า มีสิ่งใด ตั้งใจฟั
....
บ้านเล็กเล็ก สักหลัง ยังหายาก
ความอดอยาก มากมี หมดที่หวัง
ทรัพย์สมบัติ หามา ด้วยกำลัง
แม้กระทั่ง หุ้น-หวย หารวยที
..
แหงนมองฟ้า คราใด ใจกระอัก
ไร้คนคอยปกปัก...สิ้นศักดิ์ศรี
ชีวิตเหนื่อย เฉื่อยชา.....หาพอดี
ใครใครมี แต่สิ่งนั้น ฉันแค่...มอง
...
กวีชาวบ้าน