~รักคนเขียนกลอน~



คอยจดจดจ้องจ้องมองอักษร
รอเวลาเธอออนในตอนไหน
รอเธอมาต่อกลอนแทบอ่อนใจ
รอสัญญาณของไฟว่าใครออน

เธอเขียนกลอนอ่อนไหวใจอ่อนหวาน
เราแทบคลานหวั่นไหวในอักษร
เธอต่อกลอนตามใครก่อนไปนอน
ส่วนเรารอต่อกลอนเพื่ออ้อนเธอ

เธอใสซื่อลือเลื่องเฟื่องคำเด็ด
เราคอเคล็ดเด็ดคำตามเผยอ
รอจดจ้องมองชื่อสื่อจนเบลอ
ไม่มีกลอนเลยเอ๋อเก้อไปนาน

กลอนของเธอคือ "พื้น" ที่ขึ้นบอร์ด
ใจเราจอด "ภาพ" เธอเพ้อผสาน
มือก็รัวหัวใจให้รนราน
กว่าจะลงกลอนกานท์สานไมตรี

กลอนเริ่มมั่วหลัวบอดจอดสนิท
กลอนเธอนะสะกิดจิตแทบปรี่
ถ้อยความเพียรเขียนไว้ให้ดิบดี
ใจเจ้ากรรมนะซีที่สั่นรัว

เริ่มยึกยักยึกยือสื่อสั่นสั่น
กลัวไม่ทันคนอื่นฝืนเวียนหัว
รักคนเขียน..เวียนคนอ่าน..นั่นของชัวร์
แต่ที่มั่วคือกลอน..เฮ้อ!..อ่อนใจ  

พี่ดาวนะ

คอยจดจ้องมองเธอเพ้อไม่ขาด
โรคประหลาดมัดใจไม่อาจหนี
รักคนเขียนคนอ่านงานกวี
ใจลอยถี่แน่แล้วหนอแก้วตา

คอยขีดเขียนเพียรอ่านงานเช้าค่ำ
เฝ้าเพ้อพร่ำคำกลอนอ้อนจี๋จ๋า
รอแล้วรอรอเล่าคอยเขามา
เขาหนีลาพักร้อนเลยอ่อนใจ

 

เคยรักคนเขียนกลอนจนนอนเพ้อ
หลับละเมอผูกเข้าเขาแวะหา
ตกใจตื่นตัวดูรู้นิทรา
แสนจะบ้าตัวเองสังเวชจินต์

เพราะรู้อยู่เต็มตกรันทดขวัญ
อันความฝันเกิดง่ายไม่ถวิล
สักวันต้องดับไปดังไร้วิญญ์
มิอาจศิลป์สิ่งใดให้สุขเลย

รู้คนเดียวรักข้างเดียวช่างเจ็บแปลบ
ยิ่งยลแยบแอบมองมิไหวเฉย
จึงได้เเต่ชอกช้ำน้ำตาเปรย
แล้วร่อนเอ่ยเพียงนิดคิดถึงกัน

สิริวตี