..ฝนหายคนคล้ายกัน..
(ไม่รู้จะตั้งชื่อกลอนว่าอย่างไร)
นอนฟังเสียงเม็ดฝนหล่นกระทบ
หลังคาหลบบังแดดที่แผดเผา
ผ่านหน้าร้อนก่อนนั้นพอบรรเทา
ได้ร่มเงาเย็นบ้างร้อนร้างลา
หยาดฝนปรอยคล้อยไปเม็ดไม่ขาด
ลมพัดสาดโปรยปรายหนาวกรายหา
ขยับหมอนนอนหนุนหวังอุ่นมา
แต่น้ำตากลับให้อุ่นไอแทน
หมดเวลาอุ่นไอเคยได้ห่ม
แม้หนาวลมหนึ่งทรวงยังห่วงแสน
ระยะทางห่างกันมิกั้นแดน
สุดหวงแหนด้วยซ้ำเคยย้ำนวล
ถึงเวลาสิ้นสุดก็หยุดหมด
มิเหลือทดแทนใดหากใจหวน
แม้แต่คำเคยเถียงสำเนียงชวน
ให้ทบทวนดวงจินต์ก็สิ้นตาม
เสียงเม็ดฝนสงบกระทบแผ่ว
ฝนลาแล้ว..ยินไหมเสียงใครถาม
ฝนอะไรไหลลงหน้านงค์ราม
ฝนน้ำตาบู่มบ่ามมิห้ามเลย
ทำไมหนอคนไกลถึงไปง่าย
คล้อยห่างหายจบสิ้นไร้จินต์เผย
หากแต่ฝนยังเยือนมาเหมือนเคย
แต่คนเอ๋ย..ทำไมไม่เหมือนเดิม
พิณจันทร์
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๙
