เธอคงลืมช่วงเวลาของชีวิต
น้อมลิขิตสรวลสรรจำนรรจ์เขียน
บอกบทบาทรติรสพจน์จำเนียร
สอนบทเรียนเสกปลุกสร้างสุขรัก

อยู่ดีดีก็มาทิ้งให้อ้างว้าง
ช่างเหินห่างร้างไกลใจหน่วงหนัก
ให้ลืมเธอคนนี้ยากลำบากนัก
ถึงฟอกซักเท่าใดไม่ลืมเลือน

ได้แต่เพ้อลงอักษรผ่านกลอนนี้
ร่ำกวีฝันใส่ดังใจเหมือน
ทุกคืนวันฝันยังร้าวแม้พราวเดือน
น้ำตาเปื้อนปลอกหมอนนอนนิทรา

เธอพร่ำบอกรักษาไว้ให้คงมั่น
กันและกันแค่ไหนจะใคร่ฝ่า
ฉันมีเพียงพลังรักแรงศรัทธา
ทรงคุณค่าคำดำรงมั่นคงใจ

ชีวิตฉันช่างวิโยคสุดโศกร่ำ
จิตฟกช้ำตรอมตรมห่มหมองไหม้
คงมิเหลือการุญจุนจิตใจ
สายเยื่อใยคงตัดขาดปราศอำลา

สิริวตี
 

นั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
ช่วงใจเพ้อละเมอเกือบโทรหา
บ่มจิตเหงาระทมข่มอุรา
เขาคงไม่กลับมาอย่าโทรเลย

แม้จะหาเรื่องพูดคงไม่ยาก
แต่ลำบากหัวใจหวั่นไหวเอ๋ย
กุมสติอารมณ์จางปางเฉยเมย
อดเอื้อนเอ่ยฟังเสียงเพียงคำนึง

สิริวตี
 

เกิดอะไรขึ้นขวางกลางจังหวะ
จึงพลันละการงานมาคิดถึง
แนบห่วงใยอาทรกลอนติดตรึง
ทำลึกซึ้งหายคิดสะกิดใจ

เธอคงลืมวันเก่าเรานานแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้วหวานหวานเคยขานใส่
เธอคงลืมทุกเรื่องราวเคล้าเคลียใคร
เหลือทิ้งไว้ทรงจำอันงดงาม

อยากหยุดฝันวันเก่าของเราสอง
แนบประคองห้วงรักพิทักษ์ถาม
ทั้งเช้าสายบ่ายเย็นมิเว้นยาม
ที่ติดตามตวงชิดสนิทพลัน

โดเรม่อนตอนนี้ยังมีไหม
สิ่งวิเศษเรียงรายมาขายฉัน
จะผูกชิดติดตามงามนิรันดร์
แต่ละวันผูกมิให้ไกลห่างเลย

สิริวตี

 

รักของฉันนั้นยังซุกซ่อนอยู่
ต้องแสร้งดูมิเจ็บเก็บเฉลย
ต้องทำเหมือนพอใกล้ไม่คุ้นเคย
มองผ่านเลยมิเห็นมิเป็นไร

เจ็บที่แดดวงนี้ยังมีจิต
มิอาจปิดยังช้ำยังหวั่นไหว
ซ่อนทุกคนซ่อนแววตาซ่อนความนัย
ซ่อนมิได้ตนเองเกรงกลัวจริง

ยังมีแค่น้ำตามาเป็นเพื่อน
เพราะลืมเลือนมิได้ในทุกสิ่ง
ทุกทุกครั้งมองฟ้าพาพักพิง
กลับเหงายิ่งหทัยให้จาบัลย์

เธอคงลืมไปแล้วพ่อแก้วเอ๋ย
คงลืมเคยถักร้อยพลอยสุขสันต์
เธอคงลืมรสความรักสลักกัน
คงลืมฉันตรงนี้ที่ยังคอย

สิริวตี

เธอคงลืมหรือไรใครคอยห่วง
เธอคงลืมพุ่มพวงนั่งเหงาหงอย
เธอคงลืมทรงจำน้ำตาปรอย
เธอคงลืมสายสร้อยที่ยืมไป(จำนำ)

สิริวตี

กลอนคนทำงานเยอะ..เลยเลอะเทอะแบบนี้