ยามรักเมื่อมีอยู่       ก็ต้องรู้และรักษา
แต่รักมิชักพา          พรากหัวใจไปนิรันดร์

ความรักจึงมักเจ็บ   ฉันจึงเก็บแค่ห้วงฝัน
ร้อยรจน์บทรำพัน    มิมีวันจะเป็นจริง

สิริวตี

ยามรักประจักษ์มอบ   สนองตอบจากใจหญิง
อ่อนล้ามาพักพิง         ขอเป็นมิ่งมโนรมย์

ชื่นชิดสนิททรวง          ลบหนักหน่วงทั้งปวงตรม
ผูกพันวันพร่างพรม         วธูเทิดทูนทั้งใจ

ยามรักของนารี              กายจิตนี้ล้วนพลีให้
ภักดิ์ผ่องห้องหทัย         ขอสนองเสนอเพียงฯ

สิริวตี

ไม่รักก็ไม่ต้อง
วทะคล้องลำนำเรียง
คิดหรืออุบายเนียง
จะลุผลจำนงใจ

ชื่อว่าบุรุษ "ศรีฯ"
สติดีมิเผลอไป
ลุ่มหลงอนงค์ใด
ภณบอกกระพอกลวง

หยิ่งได้เพราะรูปวาม
สริร์กล้ามก็เป็นพวง
เช้าค่ำลำบากทรวง
นุชฉุดกระชากกัน

เตือนบอก"วตี" แก้ว
อรแพร้วพิไลวรรณ
หยุดภาษ(ะ)จำนรรจ์
พจหวาน...ฤ คร้านฟัง

เปรื่องบุรุษขมไม่นิยมหวาน

ชอบเอกวิเวกหวาน
มนะซ่านลิขิตยัง
ภาษาวธูพลั้ง
มธุรสละออศรี

หากใจพระพี่แก้ว
ฤดิแคล้วลุไมตรี
ลุ่มหลงอนงค์มี
เพราะระรื่นและชื่นทรวง

ขอมอบประพันธ์น้อย
และจะร้อยสกาวห่วง
ตอบแทนสนิทปวง
วจะนี้สิเรื่องจริง

ความรักนรีรัตน์
ประดิพัทธ์สง่ายิ่ง
แค่ในกวินท์อิง
รตินี้มิลวงใคร

หากไม่ระรื่นหวาน
คณะขานประทับไป
เอาเปรี้ยวละเลงไล้
จะริเริ่มประเดิมลอง

สิริวตี

เป็นสาวหวานก็ชอบเขียนกลอนหวานๆสิ...ตัวจริงหน้ายิ่งหวาน คริๆๆๆ...เดี๋ยวน้องจะลองเขียนกลอนเปรี้ยวให้พี่เปรื่องละกันนะ 5555555

วตี...ลิงกัง

ฮ่าฮ่า...มะนาวไง
รสใช่...หทัยปอง
ฝานเลยสิลำยอง
คละคละเคล้าเขย่าเกลือ

จี๊ดจ๊าดมิเพียงเยี่ยม
คุณเปี่ยมประโยชน์เหลือ
ไข่ข่าวประสมเจือ
แตะแตะผิวก็สิวคลาย

เปรื่อง...เปรี้ยวสะเด็ดเข็ดฟัน

ใยยามรักจึ่งแกล้ง               ดั่งเจอแล้ง ณ ในฉัน
หมายเดือนดาวพราวพรรณ     ผุดผ่องเห็นมิเว้นวาย

แต่รักละออชื่น                 มิเคยตื่นให้รู้หมาย
ยังมืดหม่นเรียงราย            แม้ชีพวายคงไม่เจอ

สิริวตี