มองออกนอกหน้าต่างเห็นทางเก่า
ทางที่เราสองคนเคยเดินผ่าน
กลับกลายว่าปัจจุบันแค่วันวาน
เหมือนกับจานที่แตกต้องแยกไป

ข้างนอกยิ้มข้างในใครจะรู้
น้ำตาหลั่งพรั่งพรูไหลเป็นสาย
เขาว่ากันรักเกินรักมักทำลาย
สนิทใจเชื่อแล้วไม่แคล้วจริง

ยิ้มข้างนอกเจ็บข้างในใครมิรู้
แต่งหน้าหรูยิ้มไว้ให้สุดยิ่ง
แต่ข้างในโศกศัลย์หวั่นประวิง
รักมาทิ้งกลางทางจางผูกพัน

แม้จานแตกหยิบกาวยังต่อได้
แต่กาวใจต่อมิติดลิดรอนฝัน
จึงร้อยเรียงเพียงเศร้าเหงารำพัน
ทุกคืนวันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

สิริวตี

เมื่อถึงคราวรักช้ำจำต้องจาก
ใจที่ฝากกันไว้ก็พลันหาย
ทางเคยเดินร่วมเคียงเพียงเธอไป
ต้องปิดใจลงกลอนซ่อนความกลัว

การลงกลอนร่อนร่ายระบายออก
ลบความชอกความช้ำย้ำไม่ทั่ว
ตั้งสติรีบเดินเมินหมองมัว
พอรู้ตัวเป็นคนใหม่ไม่เหมือนเดิม

เอาความดีความงามตามต่อตั้ง
อย่าหยุดยั้งฝันบ้างริร่างเริ่ม
รักตัวเองให้มากฝากติดเติม
รักจะเพิ่มพอกพูนจรูญจินต์

แล้วเมื่อรักสวยใสใจสะอาด
ก็สามารถแบ่งปันกันไม่สิ้น
ทุกวันที่ลมรักโชยโบกโบยบิน
ก็จะยินเสียงหัวเราะเสนาะใจ

สิริวตี
 

มองหน้าต่างบานเก่าเศร้าเลยคิด
พอเพ่งพิศก็เช่นคำที่พี่ว่า
รักตัวเองมิเคยช้ำร่ำอุรา
ซ้ำยังพารักทุกสิ่งที่เป็นไป

หากว่าใช้ความดีเป็นที่ตั้ง
ดังพลังด้านบวกให้สู้ไหว
คงจะไม่อ่อนแออีกแล้วหัวใจ
ให้เลิกถามทำไมได้สักที

รักสายน้ำทุ่งนาป่าริมเขา
มิเคยเศร้ามีแต่สุขทุกวิถี
ตามครรลองของคนที่พอดี
รักมั่งมีทวีล้นจนปริ่มใจ

 

มองประตูทางเข้าไม่เจ่าจุก
ล้มแล้วลุกขึ้นยืนฟื้นมาใหม่
รวมพลังทั้งตัวและหัวใจ
สู้ต่อไปวันหน้ากล้าเผชิญ

ต้นตระกรานต์

มองประตูเห็นทางออกสว่างจ้า
เผชิญหน้าปัญหาแสนหวาดเสียว
เพราะเราได้กำลังใจดีเลยเชียว
ประเดี๋ยวเดียววันเก่าเรื่องเล่าเอง