อันบทเก่าเล่ากลอนอ้อนเพียงน้อย
แต่กลั่นร้อยให้นานวานด้วยพี่
กำลังชื่นรื่นพจน์รสมณี-
กานท์ทวีลีลาสง่างาม

แม้ตราบคงทรงจำให้รำลึก
สร้างรู้สึกในฤทัยทำไหวหวาม
วางอารมณ์เริงพจน์ดังบทความ
สวมนิยามเพลินนิยายคล้ายเรื่องจริง

สิริวตี

แม้ว่างามตามภัทรอัชฌาสัย
ก็มิเท่าหนึ่งฤทัยใจจริงนี่
ท่านเรียงร้อยสร้อยพจน์รดฤดี
ห่างปรานีน้องแล้วพ่อแก้วตา

หากห้วงจินต์ระลึกสำนึกหวาม
คงติดตามขวัญใจนี้ไปหา
หากห้วงลืมวันเก่าเคล้าอุรา
คงต้องหย่าร้างกันพลันเอาจริง

มิได้หมายเพียงน้องมิปองรัก
แต่ควรหักห้ามใจไม่สุงสิง
ด้วยเนิ่นนานรอคอยพลอยประวิง
อีกเป็นหญิงมิควรคร่ำร่ำพิไร

มิเมตตาดังเงาเคล้าวันก่อน
เลยเก็บซ่อนสุมทรวงอยู่ห้วงไหน
ขอวางคำสุดท้ายก่อนหายไป
พี่นั้นไซร้จงประสบพบเจริญ

แม้ยามหลับยามตื่นให้ชื่นจิต
หมู่มวลมิตรมากแท้แลสรรเสริญ
อุปสรรคมากมายได้เผชิญ
ขอเพียงเมินผ่านพ้นอดทนพลัน

น้องมิมีคำใดให้พี่แล้ว
มิมีแจ้วเจรจาพาสุขสันต์
แค่หนึ่งน้อยถ้อยศิลป์จินต์จำนรรจ์
คงมิสรรให้ท่านเป็นเช่นวันวาน

ขอลากลอนอำไพไว้ตรงนี้
วันใดมีน้ำใจกลายขับขาน
ขอโชคดีมีแต่สุขมิทุกข์นาน
ลืมดวงมานนี้ไปอย่าได้ตรม

สิริวตี

 
สุดสวาทปรารถนาเพลาสิ้น
ห่างถวิลมิหมายกรายถลำ
ใครเคยคู่เคียงครองปองกระทำ
มอบชีช้ำเชิญชักหักอาลัย

มาพูนเพิ่มภักดิ์น้องวันครองเศร้า
แยบยวนเย้าสวมเสริมต่อเติมใส่
เหลือคร่ำครวญขีดเขียนเวียนหมดใจ
จะอยู่ใยให้เหน็บเจ็บอุรา

สิริวตี
 

คำตัดพ้อต่อจิตลิขิตฝัน
ขอเมินหันลี้ไกลไปดีกว่า
ก็คงไม่หนาวเหน็บเจ็บชีวา
จึงอ่อนล้าอ่อนแรงมิแกร่งไกร

ผ่านมาแล้วเหลือแต่แค่ห้วงคิด
คำนึงติดตราตรูนั้นอยู่ไหน
ผ่านเข้ามาพบกันพลันผ่านไป
เหลืออาลัยฝนคำพจน์จรดน้ำตา

สิริวตี

ชักคลื่นเหียนเวียนหัวตามัวนัก
มีกลอนรักร่ายรินบินขับขาน
ขอยาดมส้มโอมืออย่าถือนาน
เริ่มเลี่ยนกานท์รักแล้วแจ้วบอกลุง

สิริวตี