....เสียงใจคนพ่าย....

เสียงหัวใจของคนเคยค้นฝัน
ยินว่ามันเบื่อหน่ายย่ำกรายศิลป์
วาดนิมิตรไม่หวานประสานจินต์
ถ้อยคำรินด้านชามิกล้าเดิน

เสียงหัวใจของฉันถึงวันนี้
คล้ายยังมีปลิดปลิวมองผิวเผิน
เหมือนไม่มีความหวังหรือบังเอิญ
มาเชื้อเชิญเนรมิตลิขิตกานท์

จึ่งแต่เพียงหลบซ่อนชะง่อนหิน
อยู่ในถิ่นดินดอนมิอ่อนหวาน
แค่เพียงจิบธารใสให้ดวงมาลย์
ชื่นฉ่ำขานพอให้อุ่นไอมี

ชะเง้อมองฝั่งฝันคืนวันก่อน
เสียงออดอ้อนแว่วมาต้องลาหนี
มิอยากเห็นแต่เห็นเป็นพาที
เสียงเสียดสีเย้ยหยันต้องหันลา

จำต้องหันออกทางคล้ายห่างเหิน
จำใจเดินด้วยขาดวาสนา
ที่จะอยู่สรวญเสร่วมเฮฮา
เพียงเวลาพานพบให้ลบเลือน

เสียงหัวใจของคนร่วงหล่นฝัน
ทุกคืนวันหันหนีพาทีเพื่อน
แม้ยังมีบางรอยนั้นคอยเตือน
ใจก็เหมือนสลายมิกลายเดิม

......วรรณพร.....