เหงา อ้างว้าง
..ฉันหลอกถาม ตัวเอง ด้วยเพลงเก่า
ว่าความเหงา เบาบาง ลงบ้างไหม
วันเวลา มาพราก จำจากไกล
คงทำใจ ได้บ้าง เป็นครั้งคราว
..เสียงผิวแผ่ว แว่วมา ว่าไม่หาย
ความเดียวดาย จู่โจม โถมเร้นหนาว
อาทิตย์ดับ ลับฟ้า น้ำตาพราว
รินร่วงกราว จมทรวง จากห้วงลึก
..เหม่อมองฟ้า เวิ้งว้าง ทางฝั่งโน้น
คนห่างโพ้น มิดู ความรู้สึก
เมื่อความมืด โอบกาย ฉันใคร่นึก
เปิดผนึก จากจิต เหนี่ยวติดพัน
..ฉันหลอกถาม ความนัย ให้ใจตอบ
คนเคยชอบ ลืมแน่ เขาแปรผัน
แหงนตาเฝ้า เว้าแหว่ง ของแสงจันทร์
พบสิ่งนั้น ซ่อนอยู่ กลางหมู่ดาว
น้องจ๋า
ยามราตรีมีเดือนเลื่อนลอยฟ้า
ดวงดาราหยอกเย้าเฝ้ากลางหาว
และน้ำค้างพร่างพรายประกายพราว
หยอกหญ้าราวเล่นล้อพะนอเพียง
ความเงียบเหงาเคล้าคู่อยู่กับทุกข์
ประหนึ่งที่ความสุขมิส่งเสียง
สกุณายามอรุณบินเรียงเรียง
ก็งดเคียงข้างฟ้าพาเศร้าใจ
ลมเจ้าเอยเชยชื่นพัดทุกข์โศก
แล้วนำโชครักรื่นยื่นมาให้
มอบขวัญเจ้าอย่าเหงาอย่าเศร้าไป
เอ้า!...ยิ้มใหม่อีกคราพาสุขพลัน
สิริวตี
