เยียบเย็นกลางป่าเขาให้เหงาอก
หวั่นวิตกโศกสลดเกินปลดเปลื้อง
ฟ้ายามพลบเลือนรุ้งเคยรุ่งเรือง
โพ้นภพเบื้องหน้านั้นแรมจันทร์ลอย
ดวงเรียวบางคว้างรูปช่างซูบซีด
แว่วสังคีตไพรครวญหวนละห้อย
หรีดหริ่งขับรับช่วงว่าห่วงคอย
วานช่วยร้อยรำพึงส่งถึงนวล
หอมกันเกราเคล้าลมล้อมห่มป่า
แต่หอมกว่ากลิ่นมาลย์ทั้งลานสวน
คือแป้งร่ำน้ำปรุ่งซ่านฟุ้งอวล
ฉุดให้ครวญคร่ำหาทุกนาที
ยามไกลห่างร้างกันดวงขวัญเจ้า
ฝากลมเล้าโลมรักเป็นสักขี
จากอีกแดนป่าดงกลางพงพี
คิดถึงพี่สักน้อยนะกลอยใจ
สักวันหนึ่งจะกลับมารับขวัญ
แหวนวงนั้นอยากรู้ยังอยู่ไหม
แหวนเถาวัลย์พันพ่วงด้วยห่วงใย
พี่สวมใส่นิ้วเจ้าในเช้านั้น
แม้หากว่าดวงใจยังไม่เปลี่ยน
มิตัดเตียนเยื่อใยคล้องไว้มั่น
จงสวมแหวนวงเก่า แหวนเถาวัลย์
เพื่อให้รู้สัมพันธ์ยังมั่นคง
มนต์คำ
22/01/2018
