รักไม่แท้...แพ้ใกล้ชิด...

โอ้ แก้วตายาใจเมื่อไกลพี่
เจ้าคนดีไยแม่ถึงแปรผัน
ซุ่มแอบมีคนอื่นชื่นชีวัน
ทิ้งสัมพันธ์ครั้งเก่ารักเราเดิม

พี่ไม่มีข้าวของเงินทองให้
เพราะยากจนเข็ญใจไร้สิ่งเสริม
จึงไม่คู่ควรน้องต้องต่อเติม
โดยริเริ่มทำงานสานสร้างตัว

พี่กับน้องจำใจอยู่ไกลห่าง
ระยะทางพาแยกแตกเป็นขั้ว
มิได้สบหน้าน้องพี่หมองมัว
น้องมีผัวพี่เศร้าเหงาดวงจินต์

รักไม่แท้แพ้ภัยความใกล้ชิด
เขาสนิทแนบนวลป่วนถวิล
เจ้าจึงหลงดูดาวลืมชาวดิน
รักจบสิ้นผูกพันวันก่อนมา

พี่เขียนกลอนบรรจงส่งให้น้อง
แม่เนื้อทองจอมใจพี่ใฝ่หา
เมื่อผิดหวังจากนุชสุดบูชา
ตราบชีวาชาตินี้มิรักใคร

จะไม่มองสาวอื่นทั่วผืนหล้า
จนแผ่นดินกลบหน้าขออย่าใกล้
จะเก็บงำความรักที่ปักใจ
มีมอบให้โฉมตรูเพียงผู้เดียว


อทลิทท์


 

ช่างใจเด็ดผูกรักปักใจหมาย
ถึงยอมตามพิษวาสน่าหวาดเสียว
แค่เพราะรักคนดีแค่นี้เชียว
ดูเปล่าเปลี่ยววังเวงโว้งเว้งนา

เขาไม่รักหักจิตอย่าคิดหวัง
ชีวีพังหมกมุ่นดูยุ่งหนา
เปลี่ยนชีวิตให้สุขทุกเวลา
แล้วตั้งหน้าสร้างตัวอย่ากลัวจน

อันต้นทุนเกิดมาฟ้าลิขิต
แต่ความคิดสร้างตัวกลัวสับสน
เราสร้างเองด้วยมือฟ้ามิดล
เกิดเป็นคนแรงสู้ไปใช่แน่นอน

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๒๒ พ.ค.๖๑