…แหวนสวมก้อย…

  แม้เป็นแหวนสวมก้อยที่น้อยแสง
ก็เป็นแรงส่องใจให้เสมอ
แม้มิสวมนิ้วนางเคียงข้างเธอ
ยังขอเจอในฝันทุกวันคืน

 ถึงเป็นได้เพียงฝันผูกพันหนอ
ก็ยังรอมองหาปลายฟ้าผืน
ดาวของใจให้รอมิท้อยืน
ความหวานชื่นส่องใจสุขให้มี

 ขอเพียงพบสบตาทุกคราเห็น
ดาวเคียงเพ็ญกระจ่างมิห่างหนี
แม้ชาติภพมิได้ร่วมชีวี
ดวงฤดีคงมั่นผูกพันไป

 แหวนสวมก้อยน้อยแสงแขนงจิต
มิเคยคิดแย่งทางนิ้วนางใส่
แม้เป็นแหวนสวมก้อยมิน้อยใจ
แม้ชาติใหม่ครองทางนิ้วนางเดิม

 แม้ชาตินี้ที่ครองหม่นหมองบ้าง
แม้นิ้วนางเคียงพี่ฤดีเสริม
จะมิขอสิ่งใดให้พี่เติม
นิ้วก้อยเริ่มจากไหนน้องได้มา

แม้ชีวิตเกิดให้มิได้สม
เพียงชื่นชมในฝันผูกพันหา
สักเพียงน้อยปราณีชื่นชีวา
ปรารถนาแรงใจแม้ไม่ครอง

พิณจันทร์
๓๐ พฤษภาคม ๒๕๖๑

แหวนสวมก้อยด้อยค่าน่าหดหู่
เปลี่ยนที่อยู่สวมใจได้ฉลอง
ใจสวมไว้มิให้ใครเข้าจอง
แม้นเจ้าของใส่นิ้วนางดูบางไป

สวมนิ้วนางมิมีทางขวางหรอกหนา
แม้นเงินตรามากมายมิคลายไหว
รักแน่แน่วต้องสวมรวมหัวใจ
มิห่างไกลความจริงทุกสิ่งรอ

เอาใจน้อยสวมแหวนต้องแหนหวง
รักมิลวงด้วยจิตเฝ้าคิดหนอ
แหวนวงนี้มิมีฤกษ์แค่เจอะพอ
มิต้องท้อสวมใจสองประคองกัน

 นิ้วนางที่สวมแหวนแค่ของหลอก
ปากที่บอกรักแน่นแสนสุขสันต์
เดี๋ยวก็เปลี่ยนกลายเป็นไม่เว้นวัน
สวมใจนั้นรักแน่ไม่แปรปรวน

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”
๓๑ พ.ค.๖๑