ดุจสายลมรำเพยเพียงเลยผ่าน
พาชื่นเย็นแผ่ซ่านแล้วพาลหาย
พัดพารักหวานล้ำมากล้ำกลาย
แล้วโชยสายเฉื่อยช้าพรากลาลับ

แม้พัดหวนทวนเห่ห้อมเวหา
แต่มิพารักก่อนให้ย้อนกลับ
คงรางเลือนเคลื่อนคล้อย ที่ย่อยยับ-
คือทรวงหนึ่งแตกดับอย่างอัปรา

หวนคำนึงถึงเจ้ายิ่งเศร้าสร้อย
ยามเช้าสายบ่ายคล้อยครวญคอยหา
ดึกดื่นแล้วแก้วใจคนไกลตา
หรือลืมสิ้นสัญญามิอาลัย

เหน็บหนาวในทรวงอกอันรกเรื้อ
มิมีเหลือซากรักถูกผลักไส
เจ็บอีกสักกี่หนก็ทนไป
เพราะหัวใจดื้อด้านต้องการรัก

คล้อยค่ำคืนขื่นขมคล้ายลมเพรียก
ให้สำเหนียกจำนรรจ์รำพันถัก-
ทอเพลงแว่วแผ่นหวานสื่อสารทัก
คล้ายจะควักวิญญาณออกผลาญทิ้ง

หนาวเหน็บแทรกผิวเนื้อก็เหลือแล้ว
ครั้นสิ้นแววอาวรณ์ร้าวรอนยิ่ง
หมดที่ซึ่งใจรักพอพักพิง
น้ำใจหญิงเลือนหายดุจสายลม

มนต์คำ
๑๗-๐๗-๒๕๖๑