ฟ้ามืดครื้มซึมเศร้าเล้าเมฆฝน
ปลายกิ่งสนสะบัดกวัดแกว่งไหว
โบกลาลานบ้านเรือนเยือนแดนไกล
ม่านแมกไม้หม่นดำแว่วคร่ำครวญ

รวบรวมแพ็กแบกนำสัมภาระ
เดินตุตะอ่อนแรงรถแซงสวน
ฟ้าพยับพรับพริ้มเช่นยิ้มชวน
ลมเหหวนม้วนหมุนฝุ่นกระจาย

ทุกคืบก้าวหนาวจัดยืนหยัดร่าง
บนเส้นทางเร่งรุดสู่จุดหมาย
 กรำห่าฝนทนสั่นมิหวั่นวาย
ลุยช่วงร้ายแดดไล่ไอร้อนรม

ถูกหนามเหนี่ยวเกี่ยวหนังพลั้งสะดุ้ง
เข้าท้องทุ่งกระถินเทศกลิ่นฉม
ลุ่มฉ่ำเลนเว้นว่างห่างแก่งตม
ย่ำขย่มกระดานพาดผ่านคลอง

สูดผ่อนคลายหายใจได้จังหวะ
พ้นขรุขระข้ามสันตะวันส่อง
ราวครึ่งลี้ลิบลับจับแว่นมอง
แค่ครางร้องเพลงหนึ่งถึงไร่รัก

มิรั้งรอต่อไปใช้จอบปรับ
ง้างดินกลับสับยุ่ยลงปุ๋ยหมัก
น้ำพ่นพื้นชื้นแฉะและรอพัก
กำกิ่งปักปลูกเฉียงเรียงชะอม

 

รพีกาญจน์